Ξεχάστηκα στης δύσης
το ξεμυάλισμα,
αφέθηκα στου φεγγαριού μου
τη χλωμάδα.
Έψαξα ύστερα
ανάμεσα σ'αμέτρητες σκιές.
Ήθελα ν'αγγιξω
τη σκιά σου.
Καθώς κυκλώθηκα απ'αυτές,
προτίμησα μέσα στον κύκλο
να πνιγώ, να μη γυρίσω.
Δεν μ'έπαιρνε ο χρόνος.
'Έπρεπε της μέρας το ξεμύτισμα
να εμποδίσω.
Κι ήρθαν του ζευγά τα ζωντανά
και των πουλιών το πτέρωμα,
χρωμάτισε τη μέρα.
Ικέτευσα τότε τις σκιές μου
και δάκρυσα,
μήπως τις λυπήσω ή τις σβήσω.
Και φώναξα μέσα στης σκοτεινιάς
την ερημιά:
εγώ τη νύχτα μου
δεν το μπορώ να τη μακρύνω!
Αναστασία Κουτσούκου - Κλεάνθη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου