Άκουγα (της Αναστασίας Κουτσούκου-Κλεάνθη)

Άκουγα τη φωνή σου κι έφτιαχνα συγχρόνως, μια αγκάλη ν' ακουμπήσω κι ένα αγκάθινο στεφάνι, να κυκλώσει την ψυχή μου Τα λόγια σου, βρήκαν το δρόμο της καρδιάς μου μα, στόχευσαν στου μυαλού μου τις βαθύτερες σκέψεις. Αδίστακτα συγκρούσθηκαν, οι δύο κατευθύνσεις κι αυτά τα λόγια σου ,τα λατρευτά σκορπίστηκαν μακριά σαν τη βροχή. Η ζεστασιά κι η γλύκα της ψυχής σου, σαν χέρι,αγαπημένο,στοργικό, απλώνονταν μπροστά μου, έβλεπα όμως τον κόπο του ν' αγγίξει το δικό μου. Ματώνονταν και πλήγιαζε βαθιά. Ας μείνουνε στα χέρια οι πληγές σου, μην και απλώσουνε βαθύτερα κλωνιά. Η πίκρα η δική μου απ' τη νιότη, έχει αποδιώξει κάθε αγάπη μακριά.


Αναστασία Κουτσούκου-Κλεανθη