ΠΟΙΗΣΗ. ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Αρμύρα αυλακώνει το πρόσωπό μου το στεγνό Η αγάπη πέρασε ξυστά, ανακάτεψε τα μαλλιά κι απομακρύνθηκε Το φως παιχνίδισε, στα βλέφαρα με ...

Είναι φορές που σαν τα λόγια στερεύουν, η σιωπή απλώνεται σαν ερεβώδες νέφαλο πνίγοντας τις λέξεις· βίαια, σταματώντας τους παλμ...

Νιώθω πως στέρεψα από λέξεις περιγράφοντάς σε. Είναι καιρός να πάψω να γράφω ποιήματα πια για σένα... Σήμερα αγόρασα χρώματα και πιν...

Σκόπευε, πάντα, σε μια τελεσίδικη αποδόμηση. Κάθε νέα γνωριμία κι ένα κάστρο που επιζητούσε να καταρρεύσει- ή έστω εκείνη το πίστε...

Ήρθε ο καιρός  να πετάξω ανεπιστρεπτί τα γυαλιά της εικονικής πραγματικότητας. Να αγοράσω άλλα με ακτίνες Χ, εντοπιστές του "αορ...