Αποστεωμένα αισθήματα (του Λευτέρη Ελευθερίου)

Είναι φορές
που σαν τα λόγια στερεύουν,
η σιωπή
απλώνεται
σαν ερεβώδες
νέφαλο
πνίγοντας τις λέξεις· βίαια,
σταματώντας
τους παλμούς
του σ' αγαπώ
της καρδιάς·
σβήνει του ήλιου τις ζωοφόρες αχτίδες,
τις ζεστές
κι η μνήμη
-του παρελθόντος-
 παγωμένη
σκαλίζει
τις λεπτομέρειες
με τ'ακροδάχτυλα της...
και τα χείλη στεγνά.
Είναι
σαν τέτοιες στιγμές
που μοιάζουν
τα αισθήματα, λές και ψυχορραγούν...
αποστεωμένα.
Τότε,
η αβεβαιότητα
- της μνήμης του μέλλοντος-
όλο και αποθρασύνεται...

Μα σ' αγαπάω διάολε!

Λευτέρης Ελευθερίου