Άτιτλο (της Φωτεινής Ψιρολιολιου)

Αρμύρα αυλακώνει το πρόσωπό μου το στεγνό
Η αγάπη πέρασε ξυστά, ανακάτεψε τα μαλλιά κι απομακρύνθηκε
Το φως παιχνίδισε, στα βλέφαρα με αναίδεια
Μουσικής ίνες ύφαναν το χαλασμένο τους ιστό
Χορτάριασαν τα κάτω άκρα
Από καιρό το νιώθω
Και στης γαλήνης τον κόρφο
κούρνιασα λαθραία
ο νέος ορίζοντας που τη φθορά θα αντιμάχομαι να μη με βρει
του έρωτα τα κόκκινα μαλλιά με χάδια να πλειοδοτώ
Μετάξια να βγάζω απ' αυτό που έσβησε
Να κάνω τη μνήμη φωτογράφο
σε παραλία έρημη

Εκεί
Πλάνα να σκίζω λύπης
Και στίχους για γλάρους να σκαρώνω
Η Αγάπη
Ένα σύμπαν κοσμοδιάφανο, να ορίζει
Όπου ένα κομμάτι ουρανό είναι καθενός
γαλάζιο ή γκρίζο όπως η μέρα
στο άλλο ημισφαίριο όταν γυρίζει
Να σβήνει όνειρα, να ζωντανεύει αλήθειες

Φωτεινή Ψιρολιολιου