Χαμηλώνω τα μάτια,
το δάκρυ κυλάει σαν βροχή,
που καίει τη γη,
ποτίζει το αύριο μιας μέρας,
και εγώ με το βλέμμα πικρό,
να σου λέω σ' αγαπώ..
να φωτίζω τη σκέψη σαν μέρα!!
Χαμηλώνω τα μάτια,
η σκέψη κενή, αγγίζει την γη,
και περνάει στον αέρα,
και γω να σου λέω σ' αγαπώ,
σ' ένα αύριο γεμάτο ζωή,
που ανοίγει την μέρα,
και σε πάει παραπέρα...!!
Ίσως το παντοτινό
να φωλιάζει απλά
σε ένα "σ' αγαπώ"
που δε μαρτυρήθηκε,
σε ένα αντίο
που δε βγήκε από τα χείλη,
σε ένα παράπονο
που έπαιζε κρυφτό
με κάποιο πείσμα,
σε έναν εγωισμό
που με το φόβο μπλέχτηκε
κι έγινε λιποταξία...
~Ζωές που βράχηκαν στα κρίματά τους και τα στεγνώνει η μοναξιά τους!~
Βράδυ βροχής κι έξω οι δρόμοι
υγροί ξενύχτες, άδειοι και μόνοι.
Στους πεζοδρόμους και στις πλατείες
φως λιγοστό στων μπαρ τις γωνίες.
Στου οινοπνεύματος μέσα τη μέθη
μάτια φλερτάρουν μόνο για κέφι.
Στης μουσικής τη μελωδία
κορμιά λικνίζονται δίχως ουσία.
Κάτω από υπόστεγα και σε σοκάκια
σφιχταγκαλιάζονται τα ζευγαράκια.
Φιλιά με όρκους αντάλλαγμά τους
κρύβουν το εφήμερο μες στην καρδιά τους.
Μες σε παλτά και καμπαρτίνες
“τρέφεται” ο έρωτας μπρος σε καντίνες.
Γέλια πνιγμένα μέσα στο κρύο
της ευτυχίας φορούν προσωπείο.
Βράδυ βροχής και ξημερώνει
ακόμα πιο έρημοι κι άδειοι οι δρόμοι.
Ζωές που βράχηκαν στα κρίματά τους
και τα στεγνώνει η μοναξιά τους!