Άτιτλο ((της Κατερίνας Ηρακλέους)

Την γη δεν την κρατούν τα πόδια της,

σηκώνεται, πέφτει,

παραπατά, 

η όραση της δεν την βοηθά,

και τα χέρια όπου αγγίξει για να στηρίξει το σώμα της καίνε και γεμίζουν στάχτη ,

η γη, 

η γη που ποτέ δεν έκλεισε τα μάτια της σε τόσους αγώνες μάχης,

που την πατούσαν οι ανδρειωμένοι για την λευτεριά της Πατρίδας τους ,

εχουν θαφτεί βαθιά στο χώμα της άξιοι λεβέντες,

άξιες μάνες, μικρά παιδιά και γέροι,

όμως τότε ένιωθε ηρώα γη ,

των ηρώων η στράτα,

σήμερα, χθες, μέρες τώρα τις βγάζει τα σωθικά της η φωτιά, 

δεν έμεινε λίγος ίσκιος να γείρει να ξεκουραστεί, 

παλεύει με την λαίλαπα που δεν παλεύεται,

η φωνή της έκλεισε, 

η γη φοβάται, 

της παίρνουν σιγά σιγά το οξυγόνο της!

Κατερίνα Ηρακλέους