ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΑΤΙ ΚΛΑΙΕΙ (της Φιλαρετης Βυζαντίου)

 

Όλο το μεσημέρι 

 ο ίδιος περίεργος ήχος

''Μαμά, κάτι κλαίει''

''Ο άνεμος της λύπης είναι, μη φοβάσαι''

''Να τον πάρουμε μέσα;''

''Δεν φιλοξενείται ποτέ το δάκρυ 

  μήτε ο καημός του ανθρώπου, παιδί μου''

Όλο το μεσημέρι σκάλιζα τα άχυρα της μνήμης

Τη μορφή της έψαχνα

Πώς ξεθωριάζουν στου χρόνου τα απόφωτα

οι μορφές!

Πώς σβήνουν τα λόγια τους!

Πάντα μέσα μου κάτι κλαίει

Η ανάσα της;

Τα μάτια της;

Τα χέρια της;

Η ευωδιά της;

Η προσευχή της;

Ίσως όλα αυτά μαζί

Μα όλα για μένα

Το ξέρω καλά

Κι αυτό με πονάει

Στοργή 

Σκέφτηκα να ζυγίσω ένα - ένα γράμμα χωριστά

Αδύνατον

Είναι βαριά  αυτή η λέξη

Την νοιώθω μέσα μου να βουίζει

σαν τον λεβάντε των Κυθήρων

και σαν μελτέμι κυκλαδίτικο

Είναι βαριά αυτή η λέξη

Δεν σε αφήνει ποτέ να κινδυνεύσεις

από βέβαιο πνιγμό

από τον βέβαιο εαυτό σου

από κάθε αποκοτιά και κάθε τρελή σου επανάσταση

Όλο το μεσημέρι 

ο ίδιος περίεργος ήχος

''Μαμά, εσύ είσαι;''

''Μη φοβάσαι ...ετοιμάζω το άσπρο  φουστάνι

για την Κυριακή 

για το ποίημά σου

που στεγνώνει τα δάκρυά του στον ήλιο

για την αγάπη

που άνθισε και ψάχνει στήθος να ακουμπήσει 

τα μικρά της λουλούδια 

για σένα 

που πάλι ξέχασες να ποτίσεις την προσευχή μου ...''

Φιλαρέτη Βυζαντίου

[ Φ.Β. 0200704  '' ΦΩΣ  ΕΚ  ΠΕΤΡΑΣ''  2018-2020]