Άτιτλο (της Αναστασίας Πελεκάνου)

 Όνειρο μέσα σε όνειρο ζω.

Γι' αυτό ξεχνώ 

με διαλείμματα τούτο το κόσμο.

Γι' αυτό παγώνουν 

ή καπνίζονται με μιάς τα συναισθήματα μου.

Ένας άγγελος,

ψηλά , στη γωνία της κάμαρας μου 

δροσίζει το σώμα μου, τον εγκέφαλό μου γλείφει.

Καταλαγιάζει μνήμες ασήμαντες, κακότροπες.

Αν θυμάμαι καλά, η εικόνα είναι:

πράσινα πλατιά σκαλοπάτια,

τα πόδια μου σε ραγισμένες γόβες

κι εγώ να εξατμίζομαι σε ανύπαρκτες αποθήκες

"στο βάθος κήπος" ξύλινη πινακίδα.

Aύριο το δειλινό, 

σαν βρεθώ κοντά στα κύματα

θα με αγαπώ πιο πολύ.

Λέω να με φιλήσω, 

να πάρω την χρόνων σκόρπισμένη 

αίσθηση του είναι μου.

Αύριο το δειλινό θέλω παρέα τον άγγελο μου.

Θα τον κατεβάσω, 

να μη στέκεται πια φρουρός μου.

Να ξαποστάσει.

Να κοιταχτούμε στα μάτια. 

Θέλω μόνο να κοιταχτούμε στα μάτια _

Σιγή.

Κούφιος ήχος.

Εμφύλιος το βλέμμα μου, 

μπαρούτι μυρίζουν τα δάκρυα μου,

σχεδόν μισό αιώνα.

Κι είναι κάτι μπερδεμένοι καμβάδες μπροστα μου,

και φθαρτά πινέλα χορεύουν στους τοίχους μου.

Παντού ήλιοι και φεγγάρια, αστέρια κομμένα στη μέση.

Ο ήχος των φτερών του, είναι τόσο δυνατός κι εκείνος γελά,

παίζει με εμένα, με τον φόβο μου.

Θυμώνω.

Δε σε νοιάζει που φοβάμαι; *τον ρωτώ._

Κατεβαίνει, κλείνει τα φτερά και με φιλα στα χείλη.

Το πρόσωπό του στο λαιμό κι ανάσα του,

 να μου ψιθυρίζει_:

Μονάχη σου περπάτα, 

μονάχη σου είσαι, 

όλα γινονται σε δευτερόλεπτα 

κι εσύ τα νιώθεις, άφθονα χρόνια. 

Πάρε ακόμα ένα φιλί μου,

και μη ξεχνάς αυτό...

όνειρο ζεις μέσα σε όνειρο.

Τρέχα όσο μπορείς, προλαβαίνεις.

Ψήλωσε

και μάθε να φιλάς στο στόμα

γιατί μου μοιάζεις.

Αναστασια Πελεκάνου

unknown photo*