Κάποιες φορές συμβαίνει κι αγρίμια συναντιούνται.
Από αυτά που έγλειφαν μόνα τους τις πληγες τους...
Τους παίρνει χρόνο να μάθουν να γλείφει το ένα την πληγή του άλλου, δυσκολεύονται να βρουν την υπομονή να "ακούσουν" το ποιοι ήταν αυτοί που τους λάβωσαν και δεν ξέρουν πως να διηγηθούν ιστορίες για τα βράδια που ουρλιάζαν μόνα τους στην πανσέληνο!
Κάποιες φορές συμβαίνει και δυο αγρίμια να βρουν την δύναμη να παραδεχτούν πως πιο άγρια από όλα σε τουτη τη ζωή είναι η μοναξιά.
Μαθαίνουν να εμπιστευονται το χάδι, συνηθίζουν να κοιμούνται μαζί, να μοιράζονται, να κυνηγούν τα ίδια όνειρα.
Κάποιες φορές συμβαίνει και δυο αγρίμια καταλαβαίνουν πως το μόνο που από πάντα λαχταρούσαν ήταν να τα μερεψει αγάπη κι όχι ανάγκη.
Θαρρώ πως προτιμώ τ ' αγρίμια από τον γητευτή.
Θαρρώ πως έχει πιότερη αλήθεια αυτή η περηφανη λάμψη στα μάτια τους από σβηστά δάκρυα.
Κάποιες φορές ναι, συμβαίνει κι αγρίμια συναντιούνται.
Οχι... Δεν κλείνουν πληγες, κλείνουν λογαριασμους με το χθές τους και αποφασίζουν να ορκιστουν στο Σήμερα, στο Τώρα.
Κι αυτό είναι ελευθερία!
Κι αυτό είναι έρωτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου