Καμιά φορά (του Σπήλιου Παναγιωτοπουλου)

 

Καμιά φορά θέλω να κλάψω, δίχως γιατί

έτσι όπως κλαίνε τα σκυλιά όταν πονάνε

καμιά φορά μεμψιμοιρώ από ντροπή

όταν μικρά παιδιά κατάφωρα πεινάνε.

Καμιά φορά θέλω να κλάψω σαν γατί

που η ρόδα βρήκε, μια νυχτιά, προτού να στρίψει

ψάχναμε μέρες, γύρω, στήναμε αυτί

μα δεν τα βρήκαμε ποτέ που τα ΄χε κρύψει.

Και για την φίλη, την πιστή μου, την καλή

πάνε δυο χρόνια φέτος τρία καλοκαίρια

μου ξεψυχούσε κάποια νύχτα σαν κι αυτή

και την κρατούσα ο αδαής σφιχτά στα χέρια.

Καμιά φορά θέλω να κλάψω στη σιωπή

για τα αδέσποτα που ξέμειναν στ΄ αγιάζι

με κατατρύχει κι η εικόνα είν΄ νωπή

εκείνον που 'δαμε στους κάδους να βουλιάζει.

Καμιά φορά θέλω να κλάψω σαν παιδί

κείνο που παίδευε ο ήλιος πριν ξυπνήσω

βέβηλες σφαίρες του τρυπούσαν την ψυχή

κι εμείς φωνάζαμε ''πάρτε τους όλους πίσω.''

Καμιά φορά θέλω να κλάψω σαν μωρό

αυτό που βρήκανε να κλαίει στα σκουπίδια

κι ομολογώ... πενθώ ακόμα τον χορό

που 'θελα τόσο μα κοιτούσα απ΄τα στασίδια.

Για τα χαμένα τα όνειρα μας τα λωλά,

κι όμως το δάκρυ μου αρνιέται να κυλήσει

και ίσως το δάκρυ μου να άλλαζε πολλά

αν τις εικόνες δεν τις είχε συνηθίσει.

Και έτσι ζητώ αν έχεις δάκρυα περισσά

κι αγνή καρδιά, κλάψε για τούτα και για 'μένα

ίσως μια χίμαιρα τα πάρει τελικά

και όλων τα δάκρυα μαζί, να γίνουν ένα.

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος