Φεύγουν οι άνθρωποι (της Σοφίας Τανακίδου)

Φεύγουν οι άνθρωποι
οι αγκαλιές αδειάζουν
η μοναξιά κι ο πόνος
μες στη καρδιά φωλιάζουν.
Φεύγουν οι άνθρωποι
χωρίς ένα αντίο
στο νοτισμένο χώμα
αφήνουν το σαρκίο.

Που πήγε η δική σου
ψυχή για να τη δω;
Σε θάλασσα αρμενίζει
πετά στον ουρανό;

Ποιο κύμα μου την πήρε
και πλέει στα βαθιά
Ποιο άστρο την κρατάει 
και δεν το μαρτυρά.

Που πήγε η ψυχή σου
κανείς δεν απαντά
και έχει σκοτεινιάσει
ο νους και η καρδιά.

Φεύγουν οι άνθρωποι
μην κλάψεις μου 'χες πει
αν έχουν ζήσει λίγη,
μα αληθινή ζωή.
Φεύγουν οι ανθρώποι
κι αν φύγω πρώτα εγώ
κι εκεί θα σε προσέχω
κι εκεί θα σ´αγαπώ.

Μα το "εκεί" δεν ξέρω
το ψάχνω να το βρω
κι ακούω τη φωνή σου
λίγο πριν τρελαθώ.
"Μες στην ψυχή σου είναι
το μέρος που θα ζω"


Σοφία Τανακίδου