ΠΡΟΣΜΟΝΗ! (της Νέλλης Κουμεντακη)

 

Σούρουπο ανοιξιάτικο
κι αυτή η θυμησή σου, φτερούγισμα
έμοιαζε χελιδονιού χαμόγελο η φωνή σου!
Ήταν εκείνη η αίσθηση
σαν άγγιγμα ανεμώνας, τόσο
απαλό το χάδι της, σαν το φιλί σου
τ' ακριβό που το θυμάμαι ακόμα!
Σούρουπο ανοιξιάτικο
κι αυτή η νοσταλγία, λαχτάρα
είναι της ψυχής της σκέψης συνωμοσία!
 Μέθη είσαι της άνοιξης
του νού είσαι παρουσία, συνομιλούν
οι σκέψεις μας πάντα στην ίδια ευθεία!
Της άνοιξης είσαι όνειρο
του νού μου τρικυμία, νύχτας περιπλάνηση
κι αυτή η αγκαλιά σου απέραντη βραχονησίδα!
Σούρουπο ανοιξιάτικο
κι αυτή η μελαγχολία, παράπονο
είναι της ψυχής το γκρίζο  τ' ουρανού
κι η αδιάκοπη προσμονή κι επιθυμία!

Νέλλη Κουμεντακη