Κάθαρση...(της Μαρίας Κουτούση)

 

Σαν το παιδί που βγαίνει στην αυλή
μετά την καταιγίδα
και βλέπει μακριά τους κεραυνούς
με δέος και κρυφή χαρά,
που πέρασε η μπόρα
κι έφυγε ο φόβος του μακριά...
Έτσι κοιτάς τις θύελλες,
που μέσα στροβιλίστηκε
και μούσκεψε η ζωή σου...
Με μυστική ανακούφιση,
που οι κεραυνοί ξεμάκρυναν
κι απ' τη φωτιά τους σώθηκες.
Σαν το παιδί που λούφαξε
σε μητρική αγκαλιά
απ' το κυνήγι του κακού σωσμένο...
Έτσι κοιτάς τους φόβους 
τους παλιούς, που ξόρκισες...
Μ' ανομολόγητη χαρά
για της Πυθίας τους χρησμούς,
που αληθινοί δεν βγήκαν...

Μαρία Κουτούση