Το παράπονο (της Εύας Κοτσικου)

Άνθρωπος λείπει.
Όχι πράγματα, όχι χρήματα, 
όχι υλικά αγαθά, όχι έξοδοι, 
όχι καλοπέραση.
Άνθρωπος.
Χέρια να αγκαλιάσουν, να σκεπάσουν.
Μάτια να κοιτάξουν με τρυφερότητα.
Χείλη να φιλήσουν στο μέτωπο.
Αγκαλιά να ζεστάνει, να φύγει το τρέμουλο.
Στόμα να πει «εγώ είμαι εδώ».
Αυτιά να ακούσουν παράπονα.
Ψυχή να αφουγκραστεί σιωπές.
Πνοή ανθρώπινη τις νύχτες καθώς κοιμάσαι. 

Άνθρωπος λείπει.
Λίγο πιο δυνατός από σένα να γείρεις λιγάκι επάνω του.
Λίγο πιο «βράχος» από σένα να σε στηρίξει.
Να του πεις το βράδυ για το κακό όνειρο που σε τρόμαξε όπως τότε που το έλεγες κατάβραδο στην μάνα σου.
Να του πεις για το κακό όνειρο που ζεις κάθε μέρα, να σου πει κι αυτός πως θα περάσει.
Να χαϊδέψει το κορμί σου το αχάιδευτο. 
Να ξεκουράσει την ψυχή σου την κουρασμένη. 
Να διώξει το κρύο που νιώθεις από την έλλειψη ανθρώπου στο πλάι σου. 

Άνθρωπος λείπει.
Να σου ψιθυρίσει ένα τραγουδάκι λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος. 
Να σου φέρει ένα κουτί σοκολατάκια και να πει «τι έφερα εγώ στο κορίτσι μου;».
Να πιείτε μαζί τον Σαββατιάτικο καφέ. 
Να σου δώσει τον ώμο του σε έναν περίπατο. 
Ένα χαμόγελο καθώς οδηγεί δίπλα σου. 

Άνθρωπος λείπει. 
Να τσακίσει τους φόβους σου. 
Να πάρει τους εφιάλτες σου. 
Να εκμηδενίσει τους δαίμονές σου, να τους στείλει στον διάολο και στο τέλος της μέρας στον Θεό να προσεύχεται και λιγάκι για σένα. 

Άνθρωπος λείπει! 
Άνθρωπος λείπει! 

Άνθρωπος λείπει! 

Από τα άλλα χορτάσαμε.

  Εύα Κοτσικου