Ποιος είσαι; (της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)

 

Μπορεί κάπου να σ’ είχα δει.
Ποιος είσαι;
Επιστρατεύω τη μνήμη.
Εν δυο, εν δυο, ακούω τα πέλματα της να οδεύουν 
με το γνωστό πειθαρχημένο βηματισμό προς τα πίσω.

.
Αφουγκράζομαι το παρελθόν.
Δεν σε βρίσκω.
Ένας κίνδυνος ελλοχεύει στην εκστρατεία της λήθης.
Φοβάμαι.
Τα μάτια μου σε θέση μάχης αναμοχλεύουν το παρόν.
Τα βήματα πληθαίνουν, στρατός με βαρύ οπλισμό μου μοιάζουν.
Ποιος είσαι;

.
Τα πόδια μου αδρανούν.
Κουράστηκαν να τρέχουν ξωπίσω μου.
Άοπλη η κραυγή μου τρέχει να φυλαχτεί μες το κλειστό στόμα.

.
Σβήνω τη σκέψη.
Λιποτακτώ στα εντός μου. 

.
Αν υπήρξες ποτέ, φύγε.
Φύγε σιγά.
Δεν θέλω πια να ακούω φιλιά δίχως χείλη να αναμετριούνται 
με τη σιωπή.
Φοβάμαι αυτή την επιθετική αιωνιότητα της προσμονής.

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου