ΕΡΩΤΑ (της Βίβιαν Ασπροπουλου)

 

Έρωτα! Σε ύμνησε στο έπος του ο Όμηρος,

τραγούδησε για σένα το δοξάρι στο βιολί,

 χορδές και πλήκτρα,

 συνέθεσαν στο πέρασμα των αιώνων,

 στίχους μαγευτικούς...

 Ανύποπτα γεννιέσαι στις καρδιές,

 χωρίς ημερομηνία έναρξης,

 χωρίς ημερομηνία λήξης...

Έρωτα σατράπη, ξέρεις, αλλά δεν σκιάζεσαι

 πως η καρδιά είναι σ' άλλους ωκεανός,

 σ' άλλους φουρτουνιασμένο πέλαγο

 και σ' άλλους μια βαλτωμένη λίμνη...

Η ψυχή είναι το σκαρί, 

τα αγκάθια σου έρωτα πυξίδα και κουπιά,

ταξίδια με προορισμό λιμάνια ευτυχίας

ή το χάρτινο καραβάκι της ψευδαίσθησης

 στη λίμνη με τα στάσιμα νερά...

Όταν χαμογελάς κερνάς κρασί,

 από το γιοματάρι με το παθιασμένο πόθο...

κι όταν κακιώσεις,

 αδειάζεις από την αρμαθιά σαδιστικά τα βέλη σου,

για να ματώσεις καρδιές

που δελεάστηκαν από την ομορφιά σου...

Βίβιαν Ασπροπουλου