Το σύμπαν λαλεί (του Βασίλη Σπανού)

Μιλάμε, ζούμε και πράττουμε

σαν να είμαστε μόνοι στο σύμπαν,

σαν να είμαστε κυρίαρχοι αυτής της κοσμικής αρένας,

πάνω σε μια χλωμή κουκίδα φωτός,

πάνω σε μια γωνιά ενός πίξελ

μιας άπειρης συμπαντικής οθόνης.

Ελάχιστοι της παρακμής

μοναχικοί επιβήτορες της σκόνης

ροπές μιας ατέρμονης διαφυγής από την ευθύνη

και την συνείδηση,

μανιώδεις καταναλωτές μιας σούπας απληστίας

με μπόλικο εγώ.

Είμαστε εδώ

καταδικασμένοι να ζούμε την αδιαφορία του σύμπαντος

σαν να μην υπάρχουμε καν, σαν να μην υπήρξαμε ποτέ.

Κανένα παρελθόν δεν νοιάζεται για μας

κανένα μέλλον δεν μας συμπονά

κι ούτε παρόν δεν θα βρεθεί την μοίρα μας να στέρξει.

Καταντήσαμε επιδειξίες ενός παραλογισμού αλαζονείας

τυφλοί ακόλουθοι μονόφθαλμων δογμάτων

ζαλισμένα κύτταρα

κάτω απ' το πέλμα του καρκίνου του χρήματος

συμπιεσμένες ζωές και κελύφη δίχως περιεχόμενο.

Εκστασιασμένες σημαίες χωρίς ιστούς

πεσμένες στο χώμα.

Ότι είμαστε, ότι γνωρίσαμε, ότι αγαπήσαμε

ότι χαρήκαμε ή λυπηθήκαμε

ότι ακούσαμε και ότι ζήσαμε

πάνω σ' αυτή την χλωμή κουκίδα φωτός

είναι ένα πολύ μικρό μέρος

εμπρός στο δέος και το μέγιστον,

μια μαρμαρυγή ελάσματος φωτός ανακλωμένου

κι ένα ζαλισμένο πέταγμα πεταλούδας

σε αστρική καταιγίδα.

Πέρα μακριά στην τύχη του απέραντου

το σύμπαν λαλεί

της μοναξιάς μας την εορτή και το ρημαδιό της ερημιάς μας

συνθλίβοντας ακατάπαυστα την σιγή μας.

Μαδά τα πρόσκαιρα άνθη των κήπων μας 

και ανακράζει το άπειρο.

Η σάρκα μας, η αίσθηση μας, η συνείδηση μας

σταυρώνονται σε τόπους εφήμερους χωλαίνοντας τον θάνατο

καταμεσής στον χρόνο 

που χτίζει και γκρεμίζει επί πάσης αβύσσου

δείχνοντας καγχάζοντας την ουλή του.

Είμαστε μια ρυτίδα ύλης στο μάγουλο του σύμπαντος

στοιχειωμένο χρονικό

φυλλομετρημένο απ' το απέραντο

σημαδεμένα ηλεκτρόνια δεσμώτες του πυρήνα τους

μια άδικη του κόσμου ικεσία

εμπρός στα παράφορα κοσμικά συμβάντα

και στο αδιάστατο.

Αυθαιρεσία αφανισμού 

πάνω στα σανδάλια της αιωνιότητας

νερό Αχερούσιο που γλύφει την προσωρινότητα.

Βασίλης Σπανός