ΤΑ ΑΝΘΡΏΠΙΝΑ ΡΟΎΧΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΆΣ (του Πέτρου Βελουδα)

Μια αμμουδιά να κλάψει

αφήνοντας να κυλήσει σαν βοτσαλάκι χρυσοκίτρινο 

από το φιλί του ήλιου ένα ηλιόλουστο δάκρυ

ρούχο βρεγμένο στις θλιβερές απολήξεις

του μεθυσμένου χειμώνα...

Το δάκρυ αποκτάει αδιάβροχο εικονικό σώμα

στεγνωμένη η εγκατάλειψη του από τα μάτια

που θυμώνουν και δεν δακρύζουν

ούτε στη λύπη ούτε στους ματαιόδοξους καημούς.

Ο ουρανός το παίρνει το εικονικό δάκρυ από το χέρι

και με ταχταρίσματα το αποκοιμίζει τρυφερά

σε συννεφάκια ως μαξιλάρια...

Από τα βάθη του υποσυνείδητου του ήλιου

εγεννήθηκε ένας κόκκινος αστερίας

ζώντας μοναχικά κάθε τόσο στον καθρέφτη του ουρανού

πρόβαρε και διαφορετικά ρούχα.

Μια σαγηνευτική μεταμορφωμένη ως γυναίκα,

ένα πλάσμα φορώντας στα μάτια της

μακιγιαρισμένα τα εικονικά δάκρυα

του προτείνει ως ειδική της μόδας

να φορέσει την δικιά της κολεξιόν...

Η ίδια η μοναξιά έντυσε τον αστερία με ανθρώπινα ρούχα,

του ζωγράφισε με ματωμένα απ' την καρδιά της πινέλα

ένα σαρκαστικό...χαμόγελο.

Σε κάτι ψεύτικά αμαρτήματα ντυμένος την ετικέτα της μοναξιάς

Ένιωσε ξαφνικά ο αστερίας να αλλάζει ο έσω ψυχισμός του

και από μέσα του αναδύθηκε ένας χιονάνθρωπος

λέγοντας του "κρυώνω δάνεισε μου τα ρούχα σου να ντυθώ

εσένα σε ντύνει ο ήλιος"....

Κανείς από τότε δε ξαναφόρεσε τα ρούχα της μοναξιάς,

τόσο ο αστερίας οσο και ο χιονάνθρωπος

ξεδίψασαν από το νερό της...Ανθρωπιάς

και τα δάκρυα τους έχοντας ψυχή

κυλούσαν γαλήνια πάνω σε φέρετρα 

της ανθρώπινης λιγοστής μα και σύντομης για ...δάκρυα ματαιότητας!.

Πέτρος Βελουδας