Σαράντα Έξι Χρόνια (Στην κατεχόμενη Γή μας) (του Λευτέρη Ελευθερίου)

Ο ήλιος με τ'αστραφτερά του ρούχα ανατέλλει αέναος...

Σαράντα έξι χρόνια.

Σκοντάφτει καθημερινά στα ναρκοπέδια του μίσους...

Σκίζει τα ρούχα του, γδέρνονται οι φτέρνες του-πονούν, επάνω στα συρματοπλέγματα της διχόνοιας...

Σαράντα έξι χρόνια!

Τα γερασμένα δέντρα με τους άδειους καρπούς σπάνε τα κλαδιά τους...

Το ρετσίνι τους στάζει το μεδούλι της μνήμης....

Σαράντα έξι χρόνια!

Σε βρώμικα σαλόνια σέρνονται τα κρόσια των καιρών...

Οι μεγάλες Ιδέες, άστεγες. Γυροφέρνουν στα ερείπια της θαλασσοφίλητης πόλης...

Σαράντα έξι χρόνια!

Με τσαλακωμένα φτερά πετούν τα περιστέρια, βαριανασαίνοντας...

Κουβαλάνε τα βαρίδια της αναίδειας των τοκογλύφων...

Σαράντα έξι χρόνια!

Οι μεγάλες Αλήθειες μοιάζουν κι αυτές, μισοπεθαμένες...

Η αδικία αυλάκωσε τα πρόσωπα...

Θύτες και θύματα όλοι μαζί, γενίκαμε πρωταγωνιστές σε ταινία βωβού κινηματογράφου.

Σαράντα έξι χρόνια... Άγονα.

Κι όλα τα λάθη φαίνονται σωστά
Κι όλα τα καθώς πρέπει λάθη.

Λευτέρης Ελευθερίου