Πέτρωσαν τα συναισθήματα μου
σιγά σιγά έγινε πέτρα η καρδιά μου,
ακολούθησε αργά βασανιστικά το σώμα μου...
Έμεινα εκεί ακίνητος μια στήλη άλατος
ένα άγαλμα χωρίς ζωή, χωρίς ψυχή, που περίμενε...
Άραγε τι; Τι μπορεί να περιμένεις μετά την απόρριψη;
Ένα καινούργιο ξεκίνημα; μια νέα αρχή;
Έβλεπα αλλά δεν ένιωθα κάποιο συναίσθημα,
άκουγα αλλά τίποτε δεν έφτανε στην ψυχή μου...
Μέχρι που ήρθες εσύ, μέχρι την στιγμή
που με αγκάλιασες, μέχρι το δευτερόλεπτο
που ένιωσα την πνοή σου στα χείλη μου
και ύστερα ήρθε αυτό το φιλί...
Το σώμα μου άρχισε να αλλάζει
η πέτρα έγινε σιγά σιγά σάρκα,
η καρδιά άρχισε να κτυπά πάλι γρήγορα δυνατά,
σ’ αγκάλιασα σφικτά μην μου φύγεις...
Σε κοίταξα βαθιά στα μάτια και είδα το μέλλον μου...
Σου ψυθίρισα χαμηλόφωνα, πνοή μου...
Αντώνης Σαμολαδάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου