Απουσία (της Αντριάνας Ονουφρίου Περικλέους)

Καλημέρα καρδιά μου,
Ψες σάρωσε η νεροποντή
την ύπαρξη μου.
Πέρασε σαν μάζα φωτιάς
κι έλιωσε την Αγάπη.

Από μακριά ακούγονταν κραυγές
που έσπαζαν εκκωφαντικά την
σιωπή της νύχτας.
Έκλεισα τ αυτιά σφιχτά με τα χέρια,
μα ο ήχος με διαπερνούσε άγρια.

Το νερό πήρε ν ανεβαίνει.
Κάλυψε το βλέμμα και
πέτρωσε το δάκρυ.
χτυπιόντουσαν τα σύννεφα
σαν αρσενικά λιοντάρια

και στο φως της αστραπής
έβλεπα τα μάτια σου αδιάφορα.
Η ψυχή μου κατρακυλούσε,
κουφάρι άπνοο, βαθιά τυλιγμένη
στις αποχρώσεις των φύλλων.

Να μην βλέπει, να μην ακούει να
μην ακουμπάει τον πόνο της απουσίας.

Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου