Δρόμοι ερωτευσιμοι (του Αποστόλου Φεκατη)

Στου χρόνου το πέρασμα
πως αλλάζει γεύση το φιλί

ηθελημένα

προσπερνά τις μορφές, την τύχη
ναυτικός καταλήγει σ' άγριες θάλασσες
από την μια μεριά

- αν το θέλεις -

κι από την άλλη
δώρο σφιχτοδεμένο
καταλήγει
στις κορφές των αστεριών
μιαν άστεγη συμπόνοια

για να σε βλέπω με μάτια
μυρωμένα, ανθοβολημένα
της αγάπης
παράνομων εραστών.

Πως ορέγονται
τα μικροπούλια
τον τρυφερό σου λαιμό
συμπαίχτης
τα χέρια μου τ' ακόλαστα
νέος μύστης
δεσμώτης
στου Έρωτά σου
τα καμώματα..

Της ανθοφορίας μου το μέλι
πως απλώνεται
στου καιρού σου, τα κλώνια.

Στους πολυσύχναστους δρόμους
πως αγαπιέται το φιλί.
Λάφυρο για τον κλέφτη
δεν τ' αφήνω.

Απόστολος Φεκατης