Μέσα στα όνειρα κρύβω έναν κόσμο.
Κρύβω εκεί τα πουλιά που τουφέκισαν
και μπορούν ακόμα να πετάνε
με ματωμένα φτερά
με χωρίς φτερά, χωρίς μάτια...
Κρύβω εκεί τις όμορφες μέρες
που ζήσαμε
Ξέρεις...
εκεί δεν σταματούν
δεν σωπαίνουνε οι χαρές
δεν χάνονται...
Σε μια τεράστια γιγαντοοθόνη
επαναλαμβάνονται όλες οι ηλιόλουστες ευτυχισμένες μέρες μας
κι ο ήλιος παραμένει καυτός
τρυπάει το πανί, το διαπερνάει
σιγοκαίει στο δέρμα μας
και μας ενθυμίζει
την πρωτινή ευτυχία μας.
Ενθυμείται η σάρκα
ενθυμείται η ψυχή
κι όσο ενθυμούνται
τίποτα ακόμα δεν έχει χαθεί...
Θα ξυπνήσουμε κάποτε...
Θα ξυπνήσουμε σ' έναν κόσμο
-που δεν θα έχουμε
τίποτα να κρύψουμε από φόβο...
σε κανένα όνειρο...
που τα τουφέκια θα χορεύουν
και τα πουλιά θα χειροκροτούν
Λίτσα Μοσκιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου