Σύντροφοι (της Λίτσας Μοσκιου)

Κι ήταν η λύπη από πάντα
τόσο δική μου,
που η χαρά έμοιαζε ξένη
κι αταίριαστη
μέσα στο σώμα μου...

Μ' ακολουθούσε βήμα βήμα,
σαν τον πιο έμπιστο ίσκιο
που ποτέ
δε σ' εγκαταλείπει...

Κι είμασταν σύντροφοι λέει...
δυο αχόρταγοι εραστές,
που σμίγουν ξανά και ξανά
και πάλι καίγονταν
ο ένας για τον άλλον...


Μοσκιου Λίτσα