Ξεχώρισε όπως όπως τα ρούχα. Τα έβαλε σε μία βαλίτσα και έφυγε σαν κυνηγημένη δίχως να κοιτάξει πίσω της. "Μόνο μπροστά". Όλο αυτό έλεγε στον εαυτό της "Τώρα πια μόνο μπροστά". Το προηγούμενο βράδυ είχε κάνει τον απολογισμό της. Τόσα χρόνια χαμένα, έπρεπε να βρει τη δύναμη να φύγει, να χαθεί. Να απαγκιστρωθεί από ό, τι την εμπόδιζε από ό, τι της έκλεινε τον δρόμο. Δεν χρωστούσε πια σε κανέναν, πόσο μάλλον σε εκείνον. Εκείνον τον είχε ξοφλήσει και με το παραπάνω, τις τόσες πολλές φορές που στα χέρια του δεινοπαθούσε χρόνια τώρα. Που δεχόταν την κακομεταχείρισή του, τη βιαιότητά του, την απονιά του. Τη σκληρή στάση του, την απάνθρωπη στάση του. Δεν χρωστούσε σε κανέναν. Ποτέ δεν τον αγάπησε, ποτέ δεν ένιωσε κάτι τρυφερό για εκείνον. Αυτός ο γάμος είναι σαν να μην υπήρξε, τουλάχιστον για εκείνην. Έπρεπε πια να ζήσει, το χρωστούσε στον εαυτό της. Ίσως αν η πρώτη της μεγάλη αγάπη δεν έκανε την εμφάνισή της να μην το έπαιρνε απόφαση. Όμως ήρθε. Ήρθε και την βρήκε λέγοντάς της αυτό που δεν περίμενε να ακούσει ποτέ. Πως δεν την ξέχασε ούτε μια στιγμή. Πως πάντα την σκεφτόταν και πως δεν έπαψε να υπάρχει στην καρδιά του. Τώρα πια θα ζούσε για εκείνη. Θα ζούσε μία φορά αληθινά. Εκείνος την περίμενε στην στάση. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν πίστευε πως θα φανεί. Όταν τα μάτια του την αντάμωσαν δάκρυα χαράς πλημμύρισαν το πρόσωπό του. Με βήμα σταθερό, απελευθερωτικό τον κοιτούσε όσο τον πλησίαζε και με μια ανείπωτη χαρά μονολογούσε συνεχώς: "τώρα πια μόνο μπροστά, με την αγάπη μου. Για την αγάπη μας"
Βάγια Μπαλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου