Άτιτλο (της Δώρας Μεταλληνού)

Στο παραμύθι μου σε κυοφορούσα
δεν έλειψες στιγμή ,από τη μαγεία του μύθου κι όταν σε γέννησα,
μια ουτοπία κράτησα στα χέρια
πλάσμα ανυπαρξίας
πλάσμα ακόρεστης δίψας
πως να σε βάλω στη φασκιά
αφού μέσα απ' τα δάκτυλα γλιστρούσες;

Δώρα Μεταλληνού

Άτιτλο (της Λένας Βλαχοπούλου)

Μην με αγγίζεις ...
Ακόμη και το βλέμμα
σου άγγιγμα είναι...
Αν δεν θυμάσαι τι
λέγαμε ...να με διεκδικείς
Να σε διεκδικώ κάθε στιγμή
Σε κάθε στίχο να έχω το
όνομα σου και εσύ εμένα...
Ανέφικτο ...μα τόσο αναγκαίο
Εκεί να λες είμαι εγώ εσύ και
εσύ εγώ...να γίνει η αφορμή
για ένα ποίημα μόνο δικό μας...

Λένα Βλαχοπούλου

Αποξένωση (της Γιώτας Κλουτσούνη - Παπαδάκη)

Τί έμεινε
να λαχταρά η ψυχή;
Τώρα τα χείλη
θα διψούν χαρακωμένα.
Κι ένα κουφάρι
το κορμί χωρίς εσένα.
Μιά αποξένωση
θεριεύει ανάμεσά μας.

Είναι νωρίς...
Το ξέρω είναι νωρίς.
Αυτός ο κόσμος
να γιατρέψει την πληγή μας.
Μα είναι των φίλων
οι αγκαλιές η δύναμή μας.

Δάκρυα αλμυρά
στενεύουν την καρδιά μου.
Γκρίζα και στέρφα
αιμορραγούν τα όνειρά μου.
Πάλι θα κλείσω
στο δωμάτιο τις κουρτίνες.
Παίρνοντας πάνω μου
όλες τις ευθύνες.

Είναι νωρίς...
Το ξέρω είναι νωρίς.
Τα συναισθήματα
χορεύουν μεθυσμένα.
Μέχρι στα στήθη μας
να μείνουν σφραγισμένα.

Γιώτα Κλουτσούνη - Παπαδάκη

ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ (του Χρήστου Χριστόπουλου)

Έχων σώας τας φρένας
μιας εποχής τρελής
θέλω να γίνω ένας
μεγάλος ποιητής!

Στου Σολωμού τα χρόνια
πως θα θελα να ζω
ν´ακούω τα κανόνια
και να μεγαλουργώ

Να γράφω σαν τον Κάλβο
του έρωτα ωδές
το στόμα να μη ράβω
στο άδικο ποτές!

Ωσάν τον Λαπαθιώτη
ευαίσθητος πολύ
για την χαμένη νιότη
εκλάψαμε μαζί!

Σαν τον Βαλαωρίτη
σαν τον Σικελιανό
να βγαίνω απ´το σπίτι
να τρέχω στο γυαλό!

Όλα για μια ιδέα
μια έμπνευση στιγμής
το κύμα για παρέα
ταξίδια της ψυχής!

Σαν τον Καρυωτάκη
θα ονειροπολώ
δε μου κοστίζουν κάτι
τα όνειρα θαρρώ!

Θα γράφω, θα ξεγράφω
στο γκρίζο της νυχτιάς
ακόμα και στον Τάφο
σαν νέος Παλαμάς!

Θέλω να γίνω ένας
μεγάλος ποιητής
ο άρχοντας της πένας
μιας άλλης εποχής!

Κι άμα δε γίνω ένας
θα γίνω ο κανείς
θα λένε ο κανένας
μεγάλος ποιητής!!

Χρήστος Χριστόπουλος

Ψαράς των αστεριών (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Δεν χάθηκες στους καιρούς
με τα κρυσταλλωμένα μάτια
στα στραγγισμένα όνειρα.

Δραπέτευες σε δεντρόσπιτα
κυνηγούσες τον άνεμο στα ψηλά τα ξάρτια
σιγόβραζε μέσα σου μια άνοιξη
κι άρπαζες τις σκιές
χαρές και πόνους μαζί
κάθε βράδυ δίπλα στη θάλασσα
ψαράς γινόσουν των αστεριών
στα ρέματα του φεγγαριού
σ ένα ορίζοντα μίλια μακριά

και κατάφερες

με τα μάτια του ήλιου
να βλέπεις τον κόσμο.

Χρυσαυγή Τούμπα

Γιορτή ξανά (της Γεωργίας Κιτσούκη - Βασιλειαδου)

Ρίσκο η ζωή κι όποιος πετύχει
Θέλει δουλειά για να κερδίσεις
Σαν ξηλωθεί, να την κεντήσεις
κάθε φορά να αποφασίσεις
να υπομένεις, να στηρίξεις
στο ταίρι που θε να κρατήσεις
Μάχη η ζωή κι όποιος αντέξει
Θέλει ψυχή να την παλέψεις
Σαν κουραστείς, μην ξεψυχήσεις
παίρνεις ανάσα να συνεχίσεις
σ΄ότι επέλεξες να ευτυχίσεις
Κλέφτρα η ζωή κι όλο θα χάνεις
μια θα γελάς, μια θα αμαρτάνεις
κι όλο θα λες πως θα ανασάνεις
μαζί μπορεί να επιτυγχάνεις
με αυτόν που επέλεξες ζωή να κάνεις
Δώρο η ζωή κι όποιος τη ζήσει
όπως της πρέπει να προχωρήσει
θα χει γιορτές να σε εκπλήξει
σταθμούς για σένα να επιδείξει
χαρές, παιδιά, να σου χαρίσει
Δώρο η ζωή που σου χαρίζει
όποιος κοντά σου συνεχίζει
γιορτή που φτάνει θα σου θυμίζει
κάθε χρονιά που θα αθροίζει
όσα κατάφερες να σε πλουτίζει.

Γεωργία Κιτσούκη - Βασιλειάδου

ΠΟΘΟΣ (της Χρύσας Νικολάκη)

Σε θέλω
σαν έκπτωτος άγγελος
που έφτασε στον Παράδεισο
κι ήπιε από πηγή καθάρια
Σε θέλω
σαν λουλούδι
στην  Ιουδαία ερημο
που βρήκε την Κασταλία Πηγή
Σε θέλω
σαν λίμνη που αποζητά το αταξίδευτο
Ωκεανός να γίνει ν’ αποδρασει
Σε θελω
άνεμος γίνομαι στα χείλη σου
φιλί να με κεράσεις
Μα είναι το λαγήνι σου μικρό
και πώς θα με χορτάσεις;

Χρύσα Νικολάκη

www.Paradise.gr (της Ελένης Ταϊφυριανού)

www.Paradise.gr
Έτσι έγραφε η κάρτα που έπεσε στα χέρια μου.
Τι έχω να χάσω σκέφτηκα πονηρά...για να δούμε λοιπόν.
Θεούλη καλησπέρα... Εδώ Ελένη!
Και μη με ρωτήσεις ποια Ελένη;
Γιατί είμαι σίγουρη ότι με ξέρεις.
Όχι όχι δεν είμαι της επαρχίας και της Αθήνας κοιμωμένη...
Όχι θεούλη μου ούτε η Φουρέιρα είμαι.
Καλά δεν σε είχα και για τόσο χωρατατζή.
Σού μοιάζω εγώ για Φουρέιρα;
Αυτή είναι κοντή!
Τέλος πάντων...
Καλησπέρα σου είπα, αλλά δεν ξέρω αν με τον παράδεισο έχουμε την ίδια ώρα, γι’ αυτό συμπάθα με.
Ούτε και γνωρίζω σε ποιο σύμπαν βρίσκεσαι
έτσι είπα να σου στείλω ένα μήνυμα...
μιας και τώρα στη νέα εποχή πραγμάτων η ηλεκτρονική επικοινωνία είναι εύκολη.
Σκέφτηκα γιατί όχι;
Μπορεί να έχει φτάσει μέχρι εκεί...
Κι άμα έχεις και καλό wi-fi όλα γίνονται...
Φαντάζομαι τόση ώρα που φλυαρώ θα έχεις καταλάβει επιτέλους ποια Ελένη είμαι;
Τσουκ;
Α...Θεούλη μου θα σε μαλώσω...
Μα τι λέω η ανόητη;
Πώς να μαλώσεις κάποιον που δεν σε ξέρει.
Δεν πειράζει θεούλη μου,
Ούτε κι εμείς σε ξέρουμε πια...
Έχουμε χαθεί σε παράλληλα σύμπαντα.
Τα δύο ημισφαίρια διαιρέθηκαν σε πολλά κομμάτια
Και οι τροπικοί σου καταστρέφονται...
Μα τι σου λέω;
Είμαι σίγουρη ότι τα ξέρεις όλα αυτά.
Απλά δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν σου καίγεται καρφί
που κάπου στον κόσμο βουλιάζουν επίτηδες μία βάρκα και πνίγονται κάποιες δεκάδες αθώοι...
Πως κάπου στον κόσμο σκάει μία βόμβα και σκοτώνονται κάποιες δεκάδες αθώοι...
Πως κάπου στον κόσμο ξεσπάει ένας πόλεμος και εκεί να δεις θεούλη μου πόσες χιλιάδες αθώοι σκοτώνονται...
και κάπου στον κόσμο σε μερικά χρηματιστήρια μερικοί θησαυρίζουν και εκατομμύρια πεινάνε...
Αλλά τι σου λέω τώρα.
Είμαι σίγουρη ότι τα ξέρεις όλα αυτά.
Μας έφτιαξες κατ' εικόνα και ομοίωση.
Αλλά εμείς την ομοίωση σκατά την έχουμε κάνει...σχώρα με Θεέ μου...
Αλλά έβαλες και εσύ λίγο το χεράκι σου!
Από την αρχή είδες τι σκατό πράγμα έφτιαξες... σχώρα με και πάλι...
άνοιξες την πόρτα του παραδείσου και έξω από δω είπες.
Τώρα βγάλτε τα πέρα μόνοι σας.
Ελπίζω να με θυμήθηκες τώρα θεούλη.
Πάλι τσουκ;
Καλά τι σόι διεύθυνση είναι αυτή που στέλνω το μήνυμα;
Και ποιος διάολος είσαι εσύ που γελάς έτσι;
ε;

Ελένη Ταϊφυριανού

ΦΕΤΕΣ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ (της Πόλας Βακιρλή)

Αν κόψεις φέτες το φεγγάρι
ο κόσμος όλος θα γεμίσει
με φεγγαροψωμί
για να χορτάσουν οι ζητιάνοι
και τα παιδιά να μην πεινάνε
πέρα στην Αφρική

Κι αν το πονέσει το μαχαίρι
να το κρατήσεις από το χέρι
σφιχτα σφιχτά
και να του πεις λόγια αγάπης
που λέει η μάνα στα παιδιά της
και τα φιλά

και πέρα να το σεργιανίσεις
με καραβάκι γιαλό γιαλό
για να του γιάνεις την πληγή του
που μάτωσε τη στράτα στον ουρανό

κι άμα χαράξει και το αίμα στάξει
μες στην κοιλάδα
θα βγει ο ήλιος να το στεγνώσει
μες στη χλωμάδα!

Πόλα Βακιρλή

ΏΡΑ ΜΗΔΈΝ (της Άννας Βαρδάκη)

‘Οταν οι σκέψεις καταντούν εμμονές,
τα όνειρα και η ηρεμία διαλύονται, σκορπίζουν...
και τη θέση τους παίρνει θριαμβευτικά η κυρία Δυστυχία κι ένας Λυγμός.
•.
Το πρόσωπο, που μέχρι πριν λίγο έλαμπε...
θαμπώνει.
‘Ολα πια...
σε στοιχειώνουν, σε σημαδεύουν, σε σταυρώνουν.
•.
Καίγεται ο τόπος... μυρίζει μπαρούτι.
Ξεστράτισε το νερό από τ’ αυλάκι.
•.
Οι ψίθυροι γίνονται κραυγές...
Η ψυχραιμία δε βρίσκει τόπο να κουρνιάσει.
Η αναμονή ξεσπά, ουρλιάζει...
και τότε, τα “σπαθιά” γυαλίζουν κάτω απ‘ τον ήλιο...
•.
‘Ενας πόλεμος παράλογος αρχίζει... κι η ομίχλη μπαίνει από παντού... στο σπίτι...
•.
Μα...
Ποιός Πόλεμος έχει στ’ αλήθεια Νικητή... ;::

Άννα Βαρδάκη
"Αγρυπνίας Σελίδες"
Η φωτογραφία είναι του
 Φωτογράφου Antonis Panagopoulos.

ΠΡΟΣΜΟΝΗ (της Κλειώ Μαλαγάρη)

Πήρες το όλο της ζωής μου
Κι μ' αφησες το τίποτα
Λυσσομανούν οι σκέψεις
Ψάχνοντας στα ανείπωτα
Την μορφή σου κλείδωσα
Μεσ' της καρδιάς τα βάθη
Πριν ο άνεμος φυσήξει
Και το παρελθόν σκορπίσει
Ξέρω αυτή η προσμονή
Μια άκυρη ελπίδα
Το αύριο που έρχεται
Προβλέπει καταιγίδα
Την λύτρωση αναζητώ
Στη λήθη και στο χρόνο
Να τιθασεψει την ψυχή
Να αψηφά τον πόνο
Η μόνη αλήθεια τελικά
Πλανιέται στο σκοτάδι
Μέσα στου Άδη τη σπηλιά
Φαντάσματα να πολεμά


Κλειώ Μαλαγάρη

Μια μέρα (της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)

Μια μέρα θα σηκωθώ πρωί.

Θα σκάψω βαθιά μέσα μου όλες τις έγκλειστες ζωές.

Να ανακαλύψω θα πασχίσω,

το αίτιο φωτός που λησμονήθηκε.

Αυτό που δεν διεκδικήθηκε ποτέ.

Κι ύστερα, λίγο πριν το σούρουπο, 

θα ψηλαφίσω αργά αργά τα πλευρά του.

Πριν αποσυντεθούν…

Πριν να μπηχτούν ακίδες αιχμηρές στον ύπνο μου.

Μια μέρα θα σηκωθώ πρωί

να δραπετεύσω από Σένα και να με επισκεφτώ.

...ιδρωμένο φύλλο στην πρωινή ομίχλη να φυγαδεύεται αόρατα...

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου

Μη μου μιλάς για αγάπη σε παρακαλώ, όχι γι’ αυτή σου την αγάπη (της Μαρίας Μαραγκού)

Σ’ αγαπώ είχες πει, ειλικρινά όμως, τι αγάπησες από εμένα, θα ήθελα κάποτε να το μάθω. Μπήκες άραγε πραγματικά στον κόπο να «διαβάσεις» ποτέ, τον άνθρωπο που επέλεξες να είναι στο πλάι σου ή μήπως τελικά βρήκες απλά ένα ακόμη εύπλαστο υλικό και προσπαθούσες πεισματικά να του δώσεις τη μορφή που θα άγγιζε τα όρια της δικής σου τελειότητας;

Πλάθονται οι άνθρωποι, ναι, αλλά δεν αγαπάς σ’ εκείνους το σχήμα που θα ήθελες εσύ να έχουν. Εκείνο που αντίκρισες από την πρώτη κιόλας στιγμή πρέπει να αγαπάς, γιατί αυτό ήταν που σε τράβηξε κοντά τους εξαρχής. Μη μου μιλάς για αγάπη σε παρακαλώ λοιπόν. Όχι πια. Όχι γι’ αυτήν την αγάπη. Αυτή με κούρασε, με απογοήτευσε, με πλήγωσε και μ’ έκανε να αμφισβητήσω εκείνη που πίστευα κι έψαχνα πάντα μέσα μου. 

Ένας αγώνας δρόμου άνισος. Να προσπαθείς να καλύψεις συνεχώς, όλα εκείνα που ξαφνικά σου είπαν πως σου λείπουν και ποτέ αυτά να μην είναι αρκετά. Και πάντα να μειονεκτείς, να είσαι λίγη και ανεπαρκής για εκείνους. Μα έτσι είναι η αγάπη; Αυτό σου έμαθαν; Όχι ρε μάτια μου, δεν είναι αγάπη αυτό, κάτι άλλο είναι και λυπάμαι πολύ που με έκανες να το πιστέψω για πολύ καιρό κι εγώ και να απαρνηθώ αυτά που γύρευα μια ζωή. 

Αγάπη βλέπεις, δεν είναι να θέλεις να μεταμορφώσεις τον άλλον σε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που είναι και που γνώρισες, για να νιώσεις πλήρης εσύ. Αγάπη επίσης, σίγουρα δεν είναι να υποβάλλεις τον άνθρωπό σου σε επαναλαμβανόμενα τεστ ανοχής και αντοχής και φυσικά, δεν μπορεί να είναι μια καθημερινή καταμέτρηση των όσων έδωσες σε αντιδιαστολή με αυτά που πήρες. Δεν είναι μια δοσοληψία υλική και συναισθηματική η αγάπη, μπορείς αυτό να το καταλάβεις επιτέλους; Μια ανταλλαγή συναισθημάτων είναι, που γεμίζει τις αποθήκες της καρδιάς σου και σου δίνει πνοή. 

Η αγάπη δεν κρίνει και δεν κρίνεται, δεν υποθάλπτει συμφέροντα και δεν περιμένει ανταπόδοση για να την ονομάσεις δυνατή. Ούτε και να την απαιτήσεις πρέπει, αφού όταν αγαπάς, αβίαστα σου βγαίνει πάντα. Στην αγάπη, να μη γυρεύεις αποδείξεις και να μη σπέρνεις ανασφάλειες, γιατί μονάχα εντάσεις θα θερίσεις. Μόνο με την αλήθεια επιβιώνει, το ψέμα δεν της ταίριαζε ποτέ βλέπεις, την κάνει να μαραζώνει. 

Μη μου μιλάς για αγάπη σε παρακαλώ λοιπόν, όχι γι’ αυτή σου την αγάπη. Εγώ θέλω να λέω σ’ αγαπώ αβίαστα, αυθόρμητα κι αληθινά. Θέλω εκείνη την αγάπη που δεν πληγώνει, που θα με κάνει να δακρύσω ξανά μονάχα από ευτυχία και που θα είναι διάφανη, ειλικρινής και αναλλοίωτη.

Να πω σ’ αγαπώ γι αυτό ακριβώς που είσαι θέλω και να πεις πως μ’ αγαπάς κι εσύ, για όλα όσα σε μένα βρήκες. Μόνο έτσι θέλω να αγαπήσω ξανά και μόνο έτσι θα ‘θελα να αγαπηθώ κι εγώ.

Μαρία Μαραγκού

*Το κείμενο αυτό πρωτοανέβηκε στη σελίδα "Μεταξύ μας"

Να τι είμαι (της Εύας Κοτσίκου)

Εγώ τι είμαι;
Μια στροφή από ένα ποίημα γραμμένο σε τσαλακωμένη σελίδα.
Τι είμαι;
Ένα γράμμα σε μπουκάλι πεταμένο στη θάλασσα που κανείς δε το βρήκε.
Τι είμαι;
Η κουκίδα φωτός σε σκοτάδι δωματίου που ελπίζει κάποιος να τη δει.
Εγώ τι είμαι;
Ένας σωρός από ανείπωτες λέξεις που αδημονούν να ξεστομιστούν.
Να εκραγούν, να εκτεθούν - επιτέλους-  να ειπωθούν.
Είμαι η σιωπή που φωνάζει και το κλάμα που πνίγεται στο λαιμό.
Μα εσύ ξένε, ποιος είσαι;
Τόσοι και τόσοι πέρασαν από εδώ αλλά κανείς δεν με ρώτησε ποτέ τι είμαι.
Μόνο εσύ.
Μάθε λοιπόν τι είμαι.
Ένας άνθρωπος μονάχος.
Αυτό είμαι.


 Εύα Κοτσίκου                 

Άτιτλο (της Πολυξένης Ζαρκαδούλα)

Ανάμεσα στα χέρια μου
κράτησα τ' όνειρο.
Ήταν τόσο όμορφο!
Η καρδιά μου αγαλίασε
η ψυχή μου γλύκανε...
Η φωτιά του μ' έκαψε
η λάμψη του με θάμπωσε
αλλά όταν άφησα τα χέρια μου ελεύθερα
πέταξε μακριά...
Ήταν για μια στιγμή μόνο...
Όνειρο μακρινό...
Σηκώθηκα και προχώρησα πέντε βήματα
παρά πέρα, γονάτισα κι εναπόθεσα
την ψυχή μου μπροστά του.
Το φεγγάρι ολόγιωμο φώτισε το διάβα μου,
πέρασα χαράδρες και ποτάμια,
βουνά μακρινά και δάση πυκνά
μα ποτέ δεν γύρισα να κοιτάξω πίσω μου ξανά".

-Η θύμησή του υπάρχει ακόμα  εκεί
σαν ένα σημάδι που έχω από παιδί,μπαμπά...
-Υπάρχει, το ξέρω μα δεν πονάει...
Πέρασε, παιδί μου,τώρα,σώπασε...
Όταν ξημερώσει όλα θα έχουν περάσει...

Πολυξένη Ζαρκαδούλα

Χωρίς εποχή (της Εύας Γεωργίου)

Μέρες άγριες,
το αίμα σου ρουφάνε
Παραλύει το σώμα,
έρμαιο γίνεσαι στον άνεμο
Τι χρώμα έχεις ζωή, δεν ξέρω
Μαύρο φοράς τα καλοκαίρια σου,
 ροζ τους άγριους χειμώνες,
 κόκκινο το φθινόπωρο που με μια
δρασκελιά προσπέρασες,
γκρίζο την άνοιξη
που μόνιμα περιμένεις...
Βρέχει, μα εσύ ξεγυμνώνεσαι
Πόσο αλλόκοτη μου φαίνεσαι
Νύχτωσε και ρούχο δεν άλλαξες
Ποια εποχή επιτέλους φοράς;
Με κούρασε πολύ
τόσο πολύ το ένδυμα σου

Εύα Γεωργίου
"Πίσω απο την σιωπή"
Εκδόσεις Βεργίνα

Άτιτλο (της Φωτεινής Ψιρολιόλιου)

Οι σταγόνες αλμυρές να στάζουν νωχελικα απ' το κορμί
Τα χάδια να ναι ζεστά κι ανέπαφα
Τα ίχνη της άμμου ζάχαρη, στα πέλματα των περαστικών
Οι κορυφές ν ανταμώνουν θολές με βεβαιότητα αυριανή
Η γαλήνη να αχνίζει υπέρκοσμη νοσταλγία
Η παραμονή σου να θέλει να καταργήσει το χρόνο
Μπορείς να καυχηθείς πως πέρασες απ' το μονοπάτι της αιωνιότητας κλέβοντας στιγμές

Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Ξεχασμένα όνειρα! (της Νέλλης Κουμεντάκη)

Για τα καλοκαίρια
που έφυγαν γι αυτά
να μου λες, για τ' αυγούστου
τα απομεσήμερα τις κρυφές του στιγμές!

Μίλα μου
για του ονείρου
το φευγιό, για κείνο το αντίο
το στερνό,  για του δειλινού
τ' ανέγγιχτα, το μοναδικό πρωινό!

Μίλα μου
για το ξεχασμένο άγγιγμα
των χειλιών, για κείνο το ψεύτικο
σ' αγαπώ!

Για τα καλοκαίρια
τ' απρόσμενα, μίλα μου για τα
μεσημέρια τις Κυριακές, για τις
αποστάσεις που μας ξεγέλασαν,
γι αυτά να μου λές!

Για τα ξεχασμένα
όνειρα το προδομενο
Φιλί την αγκαλιά την απόμακρη
για την αλήθεια να λες!

Για το κουρασμένο σου βλέμμα,
τις απίστεφτες εμμονές
την αδιαφορία σε μένα , χαμογέλα
επιτέλους χωρίς ενοχές!
.....πάψε να κλαίς!

Νέλλη Κουμεντάκη

Ο χορός μιας ατέρμονης θλίψης (της Λιλής Βασιλάκη)

Ήσουν πληγή, μια επικείμενη σήψη,
ο χορός μιας ατέρμονης θλίψης.
Ήσουν η ουσία στο πικρό κατακάθι,
η οξεία ακίδα στο ξερό το αγκάθι.

Ήσουν ο πόνος διπλωμένος στη μέση,
το δάκρυ πριν στο πάτωμα πέσει.
Ήσουν ένας κόμπος στο λαιμό σκαλωμένος,
η ίδια η ελπίδα πνιγμένη σε έλος...

Ήσουν το βάλς των χαμένων ονείρων,
ο σταθμός των κεκλεισμένων ορίων.
Ήσουν η χαμένη, μια απέλπιδα Άνοιξη,
απ' την αρχή, ένα τέλος μιας άφιξης...

Ήσουν ένα βήμα, σε υπόκωφο βάθρο,
το άλυτο θέμα σε παράλογο άρθρο.
Οι δείχτες στου χρόνου το σπασμένο ρολόι,
στη ζωή απεχθές, συνεχές μοιρολόι.

Ήσουν η γεύση μιας πλανεύτρας ουσίας,
Ο απών στην ψυχή μιας χλιαρής παρουσίας.
Ήσουν το σκότος, στο αδιάβλητο χάος,
αχλή υποψία, ένας ασθμαίνοντας φάρος.

Δεν ήσουν εκείνα που η καρδιά  'ποζητάει ..
Να πιει την αγάπη, σαν τη γη που διψάει...
Ήσουν από κείνα, που την θλίψη ορίζουν,
τη χαρά, την αγάπη που αιώνες γκρεμίζουν.. .

Ρηχό, ασταθές της καρδιάς σου το βάδισμα,
πικρό και βαθύ της δικής μου το ράγισμα...
Ήσουν του τόξου σου το σπασμένο σου βέλος,
σ' ένα έργο προδότης, μιας ουτοπίας το τέλος...

Λιλή Βασιλάκη
Συλλογή "ροές ψυχης"

Λείπεις (της Ιωάννας Πιτσιλλή)

Όλα μου λείπουν από σένα.
Μα πιο πολύ η αύρα σου η θετική.
Και κείνη η σιγουριά που έντυνες μια - μια τις λέξεις.
«Όλα θα πάνε καλά», μου έλεγες. Και εκείνο το «Δεν θέλω να φοβάσαι» αναμετριόταν στα ίσα με τους εφιάλτες μου κάτι στοιχειωμένα βράδια.
Βράδια που έστηναν χορό, άσχημες γριές μάγισσες στη μέση της αυλής μου.

Ιωάννα Πιτσιλλή
Από την ποιητική συλλογή : Ράβδοι πλαστελίνης

Ήλιε μου (της Μαρίας Μηνά)

Ήλιε μου δεν βασίλεψες
μέσα στην αγκαλιά μου.
Ήλιε δεν σε αντάμωσα
ψύχρα  στα σωθικά μου.

Γυρνούσα φεγγαρόλουστη
και  φεγγαροπαρμένη.
Κι όταν ερχόμουν έφευγες
σαν  έβγαινες  χανόμουν.

Οταν γεννιόμουν πέθαινες
σαν πέθαινα γεννιόσουν.
Ποτέ μου δεν σε αντάμωσα
μέσα  εις τους αιώνες.

Από μακριά σε ζήταγα
κοντά ποτέ  δεν σε είχα.
Ήλιος εσύ, φεγγάρι εγώ
ποτέ δεν θα βρεθούμε.

Φεγγάρι εγώ, Ήλιος εσύ
μόνο θα κοιταχτούμε.


Μαρία Μηνά

Ουράνιο τόξο (της Παυλίνας Στυλιανού)

Η σκάλα για να φτάσει η ψυχή στον ουρανό
Μια σκάλα με πανδαισία χρωμάτων
κι απορώ!
Το γαλάζιο της θάλασσας που αφήνεις πίσω
Το κόκκινο της επίγειας αγάπης προς τον δρόμο της ουράνιας
κι ας κρύβεται πίσω από ένα γαλάζιο ουρανό
Το κίτρινο της μαδημένης μαργαρίτας του «αν μ’ αγαπάς»
Το πράσινο της φύσης των χρωμάτων
Το λευκό του νυφικού κάτω απ’ το φώς του φεγγαριού
Το ροζ της γέννησης ενός κοριτσιού
Το μπλε της γέννησης ενός αγοριού.

Το μαύρο…
Έχει το ουράνιο τόξο μαύρο;
Μα είναι το μαύρο για το χαμό του αγαπημένου
και τι μ’ αυτό
Εγώ  θέλω να φοράς το άσπρο
Το νυφικό που έφεξε κάποτε κάτω απ’ το φως του φεγγαριού
Που μας χάρισε το γαλάζιο μια μέρα στη θάλασσα
Που μας χάρισε το κόκκινο όταν σου έδινα την αγάπη μου
Που μας χάρισε το πράσινο μια μέρα στη φύση
Που μας χάρισε το κίτρινο της μαδημένης μαργαρίτας όταν αμφέβαλες αν σ’ αγαπώ
Που μας χάρισε το ροζ και το μπλε στη γέννηση των παιδιών μας
Αυτό θέλω να φοράς κι ας τους άλλους να λένε…

Παυλίνα Στυλιανού

Η Αρτίστα (της Βηθλεέμ Νασλα)

Τη μέρα που γεννηθηκα
με ξέχασαν οι μοίρες,
μ αφήσανε στη τύχη μου
να κλαίω μέρες νύχτες.

Μεγαλωνα και μαθαινα
ποια ήταν η πορεία,
κεφάλι πάντοτε σκυφτο
μυαλό συμμαζεμενο
στη γνώμη του άντρα δε μιλω
έτσι ήτανε γραμμένο.

Κι ας ήταν αλλοτινα τα χρόνια.
Κι ας έπρεπε να πάω γουρούνι στο σακί.
Κι ας ήταν έτοιμο το νυφικό
και ο γαμπρός κλεισμένος.
Στη συμφωνία όλοι παρών
κι ο μπογος μου δεμένος.

Μα εγώ δεν είχα γεννηθεί
για τέτοιες ιστορίες.
Εγώ είχα αλλα  ονειρευτεί
φώτα, προβολείς και λαμπερές τις νύχτες!

Στα καμπαρέ ξενυχτησα
τραγούδησα και ήπια,
το πόνο ανθρώπων ακουσα
τη μοίρα τους την είδα.

Γυναίκα ωραία, ποθητη
που έβγαινε στη πιστα
κι έτρεμε από κάτω η γη
τ αγόρια σαν θωρούσα.

Μα πέρασαν τα χρόνια μου
ξεβαψε η μπογιά μου
και μόνη τώρα τριγυρνω
μέσα στα γηρατειά μου.

Βηθλεέμ Νασλα

Άτιτλο (της Χρυστάλλας Κοσμά)

Αιώνες  τώρα ντύνομαι κατασαρκα το μαύρο της μελαγχολίας....
Ξεντυνομαι από σάρκα και μυαλό και μετουσιωνομαι ολόκληρη σε ένα καρδιοχτύπι.....
Όλο το υλικό του εσώτερου κόσμου μου ένας λυγμός....
Όρνεα με περιτριγυρίζουν διψώντας τα σπλάχνα μου....
Απόγνωση τυλίγει την αύρα μου σκορπώντας απελπισία στο σύμπαν μου....
Ψύχρα....
Πόνος.....
Θάνατος.....
Μα δεν παραιτούμαι από σένα  ζωή..

Χρυστάλλα Κοσμά                         

Νύχτα (του Ντίνου Γλαρού)

Νύχτα αρχόντισσα του Νου
εσώψυχων σκιών φτερουγίσματα
αγκαλιάζει το μαύρο σου πέπλο
κι απλώνει αστέρια τις σκέψεις
για να φέγγουν
στων ερωτημάτων τα σκοτάδια
στων απαντήσεων τους εφιάλτες.

Νύχτα λημέρι τ’ ουρανού
απόκοσμων χαδιών ερινίσματα
λαμπυρίζουν στο άγιο σου τέμπλο,
στα τάματα κρέμονται λέξεις
ικετεύουν
μη χαθούν στων φόβων τα πηγάδια
αυτού του κόσμου οι λιποτάκτες.

Ντίνος Ι. Γλαρός

Άτιτλο (της Κούλας Κραντα)

Δέν είναι καλοκαίρι τούτο το φετεινό... ένα βουρκωμένο σύννεφο έκρυψε πάλι τον ήλιο, θα ξεσπάσει μπόρα. Ο αέραςφυσάει δυνατά, τινάζει τα φύλλα των δένδρων όπως οι κυράδες τινάζουν το πρωί τα σεντόνια.
Πού να σταθεί ο τζίτζικας για να τραγουδήσει;
Οι καρδιές αδελφέ μου κρυώνουν, με τι να σκεπαστούν  να ζεσταθούν;
Τα  όνειρα μυρίζουν ναφθαλίνη μέσα στα σεντούκια των σπιτιών...
Τα χαμόγελα φυλακισμένα στίς καρδιές των ανθρώπων...
Μιά καμπάνα χτυπάει ξανά, για να μαζέψει τους πιστούς...
Θέλει προσευχές και ταπείνωση ο Θεός για να κάνει το θαύμα...
Μα εμείς το ξέρουμε καλά αδελφέ μου, μας το δίδαξε το αίμα των προγόνων μας,
πως η ζωή θέλει ΑΓΩΝΑ! θέλει φωτιά, να λιώση τα σίδερα και να λεφτερωθει το χαμόγελο, θέλει ήλιο να ξεμυρίσει τ όνειρο...
Ενα περιστέρι κρατάει στο ράμφος του  κλαδί ελιάς...
Το βλέπεις αδελφέ μου;
Τίποτα δεν χάθηκε ακόμα...Υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ...
Τραγούδα αδελφέ μου, κι αν άργησε το καλοκαίρι έχουμε ακόμα καιρο...
Τραγούδα...

Κούλα Κραντα

Ζωή χωρίς τίτλο (της Σωτηρούλας Τζιαμπουρη)

Δεν είχε τίτλο η ζωή του ,κάπου τον έχασε στη διαδρομή. 

Στο διαβατήριο του γραμμένο μονάχα τ'όνομά του αλλά χωρίς ψυχή. Χωρίς ημερομηνία λήξης. 

Μονάχα η καρδιά του ήταν κρυμμένη σ'αυτό. 

Μια ψυχή κρατούσε στα χέρια και ένα παιδί. 

Μονάχος μ'αυτό το παιδί ,το δικό του παιδί και μια ψυχή. 

Πόσο μπορούσε αυτή η ψυχή ν'αντεξει στη μοναξιά. 

Την είχε κλείσει καιρό τώρα σε κάτι σεντούκια κι ας ήταν καλοκαίρι. Τις νύχτες έκανε κρύο και κρύωνε. 

Φοβόταν......φοβόταν το θάνατο. 

Τις νύχτες κατοικούσε στ'αστερια γιατί φοβόταν το σκοτάδι. Κάθε βράδυ άστεγος, χανόταν στο δρόμο που αυτός νόμιζε σωστό. Σ'ένα λάθος προορισμό. 

Γρατζουνιζε την πόρτα της ζωής σαν λύκος. 

Πόσο χρόνο έκλεβε από τη ζωή του ;

Κοίταζε τα χέρια του λες και τα έβλεπε για πρώτη φορά. 

Ζαρωμενα...ξένα του φαίνονταν. Λες και πρώτη φορά τα κοιτούσε. Μα .....και αυτά τον κοιτούσαν θλιμμένα.....ήθελαν να τον χαιδεψουν....να τουν πουν σ'αγαπαμε.....

Κοίταζε την ψυχή του στον καθρέφτη. Αυτή τη ψυχή που κρατάει , μόνο με αγαπη θέλει να την γεμίζει.....Δεν την ξοδεύει για κανένα. 

Τον κούρασαν τα λόγια....Τον μάτωσαν οι λέξεις. 

Ήρθε η ώρα να κλειδώσει το παρελθόν και τα λάθη και να πετάξει τα κλειδιά. 

Πρόσβαση στη ψυχή του έχει μονάχα το παιδί του και ο άνθρωπος που επέλεξε να είναι δίπλα του .

Δεν τελείωσε η ζωή του .

Έμαθε πως το διαβατήριο της ζωής του ανοίγει την πόρτα για μια καινούργια αρχή. 

Έμαθε να μιλά με τις αλήθειες του.

Να χαμόγελα με το δάκρυ του .

Να περπατά με την ψυχή!!!!!

Σωτηρούλα Τζιαμπουρη

Άτιτλο (της Λιάνας Ζαχαρίου)

Προστασία, βάπτισα
τα κάγκελα στο παράθυρο,
στην πόρτα τις αμπάρες...
Πέτρα στην πέτρα
κτίστηκαν πελώρια τα τείχη.
Κι αυτά τα βάπτισα παλάτια.
Για φυλακή κανείς δεν μίλησε...
Σκουριασμένα χρόνια
πίσω από πολεμίστρες φόβου.
Τώρα...
Σε τεθλασμένη διαδρομή,
με κωδικούς ασφαλείας,
με ήχο εκτάκτου συναγερμού,
πως το Απέραντο γαλάζιο σου,
να συναντήσει τις χαραμάδες της ψυχής μου,
στα στερνά,
Ουρανέ μου;


Λιάνα Ζαχαρίου

Με παρακολουθώ (της Ελένης Κιούπη)

Η μέρα με ήθελε χωρίς κραγιόν
Τα φιλιά θα είναι κατακόκκινα είπε
Το πλοίο όμως έπεσε σε ξέρα
Πρέπει να χτύπησε το κάστρο σου γιατί το είδα ξαπλωμένο  στην άκρη σαν πληγωμένο ζώο να βαριανασαίνει
Ούτε να μου μιλήσει δεν ήθελε λες και δεν με γνώριζε
Και ήθελα τόσα να το ρωτήσω
Η πόλη σου εντός μου
Εγώ εκτός των τειχών σου
Οι πινακίδες κατεβασμένες
Οι δρόμοι κλειστοί
Βήματα βήματα δαιμονισμένα
Πόλεμος και ξενιτιά
Άλλοι κρυμμένοι στα σπίτια τους κι άλλοι πρόσφυγες στην Πατρίδα τους
Τα καράβια πεινασμένα βγήκαν στη στεριά
Κύματα βουνά στο λιμάνι μου
Τα τρένα βογγάνε στο βυθό
Η θάλασσα ψάχνει τις άκρες της


Ελένη Κιούπη

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΜΟΥ (της Βάγιας Μπαλή)

Σε ταξιδεύω
και μες στις όχθες
του μυαλού μου,
σε κουρσεύω.

Με τα πανιά μου ανοιχτά,
γλυκά σε κλέβω
και σε ξοδεύω,
μες στη δική μου αγκαλιά,
παντοτινά.

Σε ταξιδεύω,
της θάλασσας τα κύματα,
τα γαληνεύω.
Στεριά οι σκέψεις,
με τα όνειρα τις βρέχω
κι εσύ το πάθος μου
που ζω στα φανερά.

Βάγια Μπαλή