Η σιωπή της μοναξιάς (της Σωτηρούλας Τζιαμπουρή)

Όλα απόψε πονάνε!

Οι σκέψεις, τα όνειρα,οι ελπίδες.

Η αγάπη, ο πόνος, η θλίψη .

Η μοναξιά, η σιωπή, η ψυχή .

Όλα πονάνε!!!

Όλα σκοτώθηκαν!!!

Όλα χάθηκαν!!!!

Μετρώ τις στιγμές, τους όρκους, τις υποσχέσεις .

Μετρώ τις μέρες , τις νύχτες.

Δύο μάτια δάκρυα που δεν έπαψαν να δακρύζουν.

Δύο χείλη ψέματα!

Επνιξα ανάσες!

Εντυσα λάθη !

Μόνη απόψε μέσα στη μοναξιά μου

εγώ και η σιωπή μου αγκαλιά,

θα κεντήσουμε καινούργια όνειρα,

καινούργια αγάπη!

Με την σιωπή της θείας ζωής.

Μιας σιωπής με δικά μου όνειρα και λέξεις

Σωτηρούλα Τζιαμπουρή

Τουλίπες (της Κωνσταντίνας Κρατημένου)

ΤΟΥΛΙΠΕΣ

Πίνακας ζωγραφικής διαστ. 17Χ24

από την  Κωνσταντίνα Κρατημένου

Τουλίπες (της Κωνσταντίνας Κρατημένου)

ΤΟΥΛΙΠΕΣ

Πίνακας ζωγραφικής διαστ. 30Χ40

από την  Κωνσταντίνα Κρατημένου

Θύματα πολέμου (της Ιωάννας Καράμπελα)

Κάτι γνωρίζει ο ουρανός...
Δάκρυα στάζει ολημερίς !
Νερό υδρορροών
κυλά πάνω στις στέγες των σπιτιών
και καταλήγει σ' άδειες γλάστρες ,
παρατημένες στην εξώπορτα του κόσμου.

Μέσα στη λάσπη φυτρώνει ο σπόρος!
Λεύτερος και μοναχός...
Γι αυτό θρηνεί ο ουρανός!

Δραπέτευσε απ' του πουλιού το στόμα ο καρπός .
Λαθραία λεία απ' της γης τα σωθικά .
Εκεί που ζει μόνο η στάχτη και το κάρβουνο
Κι αν βγάνει αγκάθια ο μίσχος που ψηλώνει...
Χτυπήματα τής γέννας κοφτερά,
που πολεμούν για μια απλή ανασαιμιά
Σα θείο δώρο κουκουβάγιας που ξαγρύπνησε
καθώς μεγάλωνε απ το βυζί της θύματα..

Ιωάννα Καράμπελα

Χαμένη μου ζωή (του Δημήτρη Λαγοπάτη)

Σπόρος
σε νιοσκαφτο χωράφι
Ο Ερωτας σου!
Το μεγάλωμα του μετρω
Την χαρά μου ζυγίζω
Οι οιωνοι καλοί,
η οδός των ονείρων
προσπελασιμη
Στην απαρχη του γέλιου σου,
ο κωδικός της ευτυχίας.
Την χαρά θωρακιζω,
χτίζω της ηδονης συναπαντημα,
του νου λυτρωμο.
Τρυγώ τον Ερωτα
Αποθηκευω την Αγάπη!
Ω!του τέλους κατάργηση
και της αρχής Ωσαννα!
Ω!!της ζωής πλαστουργε
και της χαράς κτίστη
Μία όγδοη μέρα δημιουργίας
ζητώ
για να σε σμιλεψω ξανά!!!

Δημήτρης Λαγοπάτης

Προσευχές (της Χριστίνας Θέμα)

Η καρδιά μου

μπήκε στην εντατική

ας ανάψει ένα κόκκινο φεγγάρι

ή έστω ένα άστρο πορφυρό...

νομίζω

χτυπάω

ακόμα

κάπου εκεί

μέσα

στο στήθος σου

το καρβουνιασμένο...

σε περιμένουν

οι μέρες σου

χαμηλόφωνα,

μελαγχολικά,

καθόλου υπομονετικά

όμοια με συγγενείς

σε μιαν αίθουσα μόνιμης αναμονής...

με τα μάτια σου μιλώ,

μην κρυφακούσει πάλι

άλλη μια αναβολή

με τα μάτια θα σου λέω

ό,τι έχω να σου πω

μες την πιο σιωπή...

τα ρούχα σου γίνανε φαρδιά

κρυφομιλούν για σένα

και ο σκούφος που φοράς

να σου κρύβει τα μαλλιά

μετέωρος να στέκεται

να σιγοκλαίει

ή μόνος να γελά...

ναυαγισμένο μου δελφίνι,

σε τούτο το έλος μέσα

μην αυτοκτονείς

λυπήσου με

γιατί να θέλεις

μια θάλασσα ορφανή,

δίχως το κύμα της το αλμυρό

εγώ απόψε

για σένανε να ζωγραφίσω;


Χριστίνα Θέμα

Μια κάποια μέρα (της Λιάνας Ζαχαρίου).

Περνώ την τσάντα στο λαιμό
η καλημέρα μου γεμάτη με Ελπίδα...
Τραβώ την πόρτα σιγανά
κοιμούνται ακόμα τα παιδιά
στην βιοπάλη συναντάω την αλήθεια.

Είχε λιακάδα το πρωί
τώρα γκρι σύννεφα τον ουρανό τρομάζουν.
Σαν κάθε μέρα στην ρουτίνα της δουλειάς
σκάβουν τα χρόνια μου ρυτίδες και γερνάω.

Με χαλασμένη την ομπρέλα μου ανοικτή
βγήκα στον δρόμο - ρίχνει που και που ψιχάλα-
έχει νυχτώσει κι ειν' τα φώτα ανοικτά, έξι και κάτι,
το αστικό καθυστερεί, στάση Καμάρα.

Το σπίτι άδειο
φθινόπωρου μυρωδιές,
κρυφά γλιστράνε,
από την πόρτα και την μνήμη.
Να ετοιμάσω βραδινό
να μην ξεχάσω και να βάλω πλύση.

Συμπυκνωμένα όνειρα,
ασημοκεντημένα
κοσμούσε τον εβένινο μπουφέ
μια γερασμένη εφηβεία να θυμίζουν
παραπονιάρικα το βράδυ τραγουδούν.

Μα τώρα ανοικτή η αγκαλιά μου
σε κάθε ήχο από κλειδί φιλιά χαρίζω,
Δείπνο στο σπίτι
το τραπέζι καρτερεί,
είμαι η μαμά,
μ αγάπη και χαμόγελο τα πιάτα να γεμίσω...

Λιάνα Ζαχαρίου