Μια κάποια μέρα (της Λιάνας Ζαχαρίου).

Περνώ την τσάντα στο λαιμό
η καλημέρα μου γεμάτη με Ελπίδα...
Τραβώ την πόρτα σιγανά
κοιμούνται ακόμα τα παιδιά
στην βιοπάλη συναντάω την αλήθεια.

Είχε λιακάδα το πρωί
τώρα γκρι σύννεφα τον ουρανό τρομάζουν.
Σαν κάθε μέρα στην ρουτίνα της δουλειάς
σκάβουν τα χρόνια μου ρυτίδες και γερνάω.

Με χαλασμένη την ομπρέλα μου ανοικτή
βγήκα στον δρόμο - ρίχνει που και που ψιχάλα-
έχει νυχτώσει κι ειν' τα φώτα ανοικτά, έξι και κάτι,
το αστικό καθυστερεί, στάση Καμάρα.

Το σπίτι άδειο
φθινόπωρου μυρωδιές,
κρυφά γλιστράνε,
από την πόρτα και την μνήμη.
Να ετοιμάσω βραδινό
να μην ξεχάσω και να βάλω πλύση.

Συμπυκνωμένα όνειρα,
ασημοκεντημένα
κοσμούσε τον εβένινο μπουφέ
μια γερασμένη εφηβεία να θυμίζουν
παραπονιάρικα το βράδυ τραγουδούν.

Μα τώρα ανοικτή η αγκαλιά μου
σε κάθε ήχο από κλειδί φιλιά χαρίζω,
Δείπνο στο σπίτι
το τραπέζι καρτερεί,
είμαι η μαμά,
μ αγάπη και χαμόγελο τα πιάτα να γεμίσω...

Λιάνα Ζαχαρίου