Παρουσίαση Βιβλίου

Πρόσκληση για την παρουσίαση του βιβλίου "23" του φίλου Νίκου Βαρδάκα στην Θεσσαλονίκη.

Για το βιβλίο θα μιλήσει ο ποιητής Απόστολος Φεκάτης .

Συμμετέχουν οι ηθοποιοί:
Εύη Σαρδέλη
Δόμνα Χουρναζίδου

Τα τριαντάφυλλα της νιότης (της Χρυσαυγής Τούμπα)

... κι έδιωχνε
τους ίσκιους της νύχτας
στους ανέμους του κόσμου
κι έφευγαν
κυνηγημένα πουλιά
να βρουν να φωλιάσουν
σ άλλα μάτια

... κι έστρωνε
πλουμίδια στο δρόμο
ν ακροπατήσουν
τα φρέσκα όνειρα της μέρας

... κι έμεινε
στη μέση του τώρα
σκαρί γερασμένο
να ξεφυλλίζει
τριαντάφυλλα της νιότης

Πλημμύρισαν τα ρείθρα
στις γειτονιές της νύχτας
ασημένια κρόσια των ματιών.


Χρυσαυγή Τούμπα

Παρουσίαση βιβλίου

Πρόσκληση για την παρουσίαση του βιβλίου "Κομμάτια ζωής" της φίλης Πόλυς Μίλτου στην Θεσσαλονίκη.

Θέλει τόλμη (της Σοφίας Τανακίδου)

Τον αδύναμο πάντα στη σκέψη μου έχω
και στηρίζω
Και την τόλμη θαυμάζω
ανθρώπων
που παρά τις συνθήκες
που τους θέλουν υπό
έχουν μες στην ψυχή τους
έναν ασίγαστο πόθο
Και παλεύουν για αυτόν
Τι αξίζει αλήθεια
περισσότερο απ' όλα
Το να ζεις νικημένος;
Η να πεθαίνεις για κάποιο σκοπό;

Σοφία Τανακίδου

Για σένα, που έφυγες νωρίς (της Σμαραγδής Μητροπούλου)

Έριξε η μοίρα την αυλαία
κι έμεινε η παράσταση μισή…
Μεσάνυχτα…
ώρα σημαδιακή.
Γρήγορα έφυγες…
Σαν μουσική νυχτερινή τα βήματά σου
προτού σε πάρει το φως.
Αντίο, πήγα να σου πω
όμως τα λόγια πέτρωσαν στα χείλη.
Καλή αντάμωση σε μια ουράνια Ιθάκη
σαν γυρίσει του χρόνου ο κύκλος…
η ψυχή σου.
Μα αυτός ο χρόνος…
πόσο αργά, Θεέ μου, πόσο αργά!

Σμαραγδή Μητροπούλου

Αμμόχωστος βασιλεύουσα (της Εύας Γεωργίου)

Περίλυπα μας κοιτάς σήμερα. 
Διαβάζω τη σκέψη σου. 
Πάλι καλπάζει η μνήμη. 
Άλλη μοναξιά δεν αντέχεις, 
σαράντα τρία χρόνια βουβή. 
Στέκουμε όρθιοι απέναντί σου 
ούτε ένα βήμα πίσω! 
Μονάχα την ανάσα σου 
αφουγκραζόμαστε, 
ολοένα σφίγγει η θηλιά τον λαιμό. 
Τα χρόνια μάκρυναν, 
μίκρυνε της αντοχής ο χρόνος, 
την τελευταία σπίθα ελπίδας κρατάμε. 
Τα δάκρυα στέρεψαν, 
μα δεν πετάξαμε μαντήλια, 
τα δέντρα ξεράθηκαν, 
αλλά μπορούμε να ακούσουμε 
των πουλιών το κλάμα. 
Εκκλησιές χαλασμένες 
μα στο βάθος καμπαναριά αγέρωχα, 
φωτογραφίες ασπρόμαυρες 
στα υπολείμματα ερειπίων. 
Σε βλέπουμε πια καθαρά 
μέσα από την ομίχλη σου. 
Ολοένα λιγοστεύουμε, 
άγνωστο, πόσοι θα προλάβουμε. 
Θάνατος αργός η προσμονή σου. 
Χέρι να σε φτάσουμε απλώνουμε, 
μας πνίγει όμως το κενό 
κι ύστερα, αυτά της ντροπής 
τα συρματοπλέγματα 
που σκούριασαν, 
πίνοντας της θυσίας το αίμα. 

Εύα Γεωργίου

Δεν φυλακίζω την ψυχή μου (της Σμαραγδής Μητροπούλου)

Δεν φυλακίζω την ψυχή μου 
σε "δήθεν" σε "πρέπει" σε "ταμπέλες"...
κι ούτε ζητώ το χειροκρότημα του πλήθους 
μες στης πόλης τα φώτα τα πολύχρωμα τα απατηλά.
Είναι καιρός που ταξιδεύω 
στου χειμώνα τις θάλασσες...
βυθισμένη σε ώρες γαλήνης....σε ώρες σιωπής...


Σμαραγδή Μητροπουλου

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αμαλθείας κέρας (της Βίκυς Δρακουλαράκου)

Άνεμε στα φτερά μου (της Ελεονώρας Καζαντζίδου)
Ανθός ονείρου ( της Ιωαννέτας Δοκανάρη)
Απλά έτυχε  (της Βαγιας Μπαλή)
Ελπίδα. Το βιβλίο που κάηκε (της Σοφίας Τανακίδου)
Εσω Ιριδισμοί (της Αρετής Γουργιώτου)
Ηχοι στη σιωπή (της Σμαραγδής Μητροπούλου)
Λουλουδένιο Τραύμα (της Βασιλείας Τσάκλη)
Μια θάλλασα λόγια ανείπωτα (της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)
Μια στιγμή, μια αιωνιότητα μονάχα (της Σμαραγδής Μητροπούλου)

Οὐαί ὑμῐν (της Κατερίνας Γαγανέλη)
Πίσω από τη σιωπή (της Ευας Γεωργίου)
Ποίηση. Ενας δρόμος προς το όνειρο. Θεσσαλονίκη - Αθήνα   (Συνεργασία ποιητών)
Πολύχρωμο δενδρί (της Βασιλείας Τσάκλη)

Πριν ο ήλιος δύσει (της Σμαραγδής Μητροπούλου)
Σαν όνειρο μιας μέρας (της Βασιλικής Βήχα)
Σκιρτήματα καρδιά (του Χρήστου Χριστόπουλου)
Σοφίας Ποίηση (της Σοφίας Τανακιδου)

Τα μάτια που με κοίταξαν με αγάπη (του Ιωάννη - Ραφαήλ γ. Κρυονερίτη)
Το χαμόγελο του ουράνιου τόξου (της Ιωαννέτας Δοκανάρη )
Τρι-λογία Ψυχής (των Ελένης Ταϊφυριανού, Σοφίας Τανακίδου & Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Απλώς έτυχε

Τιτλος: Απλώς έτυχε

Συγγραφέας: Βάγια Μπαλή
Είδος: Νεοελληνική πεζογραφία - Μυθιστόρημα
Εκδόσεις: Αρτεμης
Έτος Έκδοσης: Νοέμβριος 2018
Σελίδες: 424
Σχήμα: 15 Χ 21
ISBN: 978-618-83831-1-1

«Φίλοι ενωμένοι σαν μια γροθιά, που όμως κρύβουν πολύ καλά τα μυστικά τους. Φοράνε μάσκες και πορεύονται με αυτές, για να μη φανερωθεί ο σκοτεινός, αληθινός τους εαυτός. 

Φιλίες χτισμένες σε θεμέλια σαθρά. Φιλίες που προσπαθούν να γαντζωθούν σε ψήγματα ανθρωπιάς και πασχίζουν να επιβιώσουν. Φιλίες με κοινό παρονομαστή το ψέμα. 

Τέτοια ύβρις προς τη φιλία ποια κατάληξη μπορεί να έχει; Θα επέλθει κάθαρση; Ή θα πάρει τα ηνία η Νέμεσις;»

*Η πώληση γίνεται μέσω των βιβλιοπωλείων όλης της χώρας.

Πίσω από την σιωπή

Τιτλος: Πίσω από την σιωπή 

Συγγραφέας: Εύα Γεωργίου
Είδος:Ποιητική Συλλογή
Εκδόσεις: Βεργίνα
Έτος Έκδοσης: Οκτώβριος 2018
Σελίδες: 76
Σχήμα: 15.50 Χ 24
ISBN: 978-618-5215-76-7 

Μικρή Εισαγωγή από την Εύα Γεωργίου

Πάντα με θυμάμαι να γράφω,

κει που το συναίσθημα ξεχειλίζει

και τότε γίνεται επιτακτική πλέον ανάγκη…

Γράφω όταν έχω κάτι να πω 

άλλοτε λίγα άλλοτε πολλά…

Για μένα ποίηση σημαίνει κραυγή.

Όταν δεν γράφω, σημαίνει αυτόματα πως όλα γύρω μου λειτουργούν κανονικά

και έτσι κι εγώ κάπου μπορώ να εφησυχάζoμαι.. αν μπορώ να το πω έτσι

«Πίσω από την σιωπή» 

Είναι η πρώτη μου ποιητική συλλογή.

Συμπεριλαμβάνει παλιά αγαπημένα μου ποιήματα και καινούργια. Απόφαση για να εκδώσω  τα ποιήματα μου, το χρέος που οφείλω προς τον προπάππο μου, γνωστό και πρώτο ποιητή του χωριού μου, τον Ελευθέριο Παπαγιάννη { ψευδώνυμο Παπαδόπουλος} 1880-1944 που κάτω από αντίξοες για την εποχή του τότε συνθήκες εξέδωσε δύο ποιητικές συλλογές, την πρώτη μάλιστα σε ηλικία 23 μόλις χρόνων. Ένα μικρό μνημόσυνο λοιπόν για τον τόσο σπουδαίο ποιητή! 

*Η πώληση του βιβλίου γίνεται από την ίδια τη συγγραφέα

Τρι-Λογία Ψυχής

Τίτλος: ΤΡΙ-ΛΟΓΙΑ ΨΥΧΗΣ

Συγγραφείς: Ελένη Ταϊφυριανού 

                    Σοφία Τανακίδου

                    Χρήστος Παπαχρυσάφης

Είδος: Ποιητική Συλλογή
Εκδόσεις: Αυτοέκδοση
Έτος Έκδοσης: Οκτώβριος 2018
Σελίδες: 206
Σχήμα: 15.24 Χ 22.86
ISBN: 978-1727897326

Τρεις φωνές.
Τρεις ψυχές.

Επειδή η ποίηση πρέπει να μοιράζεται απλόχερα στο βιβλίο αυτό υπάρχουν 135 ποιήματα βγαλμένα μέσα από τις ψυχές μας. Ποιήματα που θέλουμε να αγγίξουν τις δικές σας ψυχές.


* Το βιβλίο πωλείται από τους συγγραφείς καθώς και μέσω της Amazon από ΕΔΩ

Προσωπικές μάχες (του Χρήστου Κουκουσούρη)

Μην παραλείψεις σαν θα φύγω να μου γράφεις,
παλιά συνήθεια ξεχασμένη από καιρό,
τα κρύα βράδια να προσέχεις, ο Καβάφης
στα τείχη, δεν κατάλαβε πως κλείστηκε θαρρώ,

Να ‘χεις τα μάτια σου ανοιχτά και να θυμάσαι
προσωρινό είναι τούτο και τα σπίτια είναι φτηνά,
κλείνε τις γρίλιες τα βραδάκια όταν κοιμάσαι
το απρόσμενο δεν θα μας πάει πουθενά.

Βρήκα διαμέρισμα μικρό εκεί στου Βάθη
ένα δωμάτιο άνετο κουζίνα και λουτρό
κλείνω την πόρτα και το φως σκιάσεις πλάθει
απ’ τον φεγγίτη που ν’ φτιαγμένος με βιτρό.

Σφίγγω τα δόντια σαν σε σκέφτομαι μακριά μου
δεν θα κρατήσει, νοιώθω πως θα πάει πολύ καλά
έχασα βάρος κι έχω γίνει η σκιά μου
είναι αισιόδοξοι οι γιατροί και έχουν δει πολλά.

Μετά το χειρουργείο λίγες μέρες μέσα
κι ύστερα σπίτι ν’ ανακάμψω πριν γυρίσω
να μεγαλώσει το μαλλί πριν μπω στην πρέσα
δεν θέλω άσχημη εντύπωση ν’ αφήσω.

Να φτερουγίσει η καρδιά σαν νιο πουλάκι,
έχει κι ο κόσμος τα δικά του, δεν αντέχει
καθημερινότητα ειν’ αυτή, δεν θέλει ράκη…
Ένα χαμόγελο μπορεί, το μόνο που έχει.

Χρήστος Κουκουσούρης.

45 χρόνια μετά

Επέσατε θύματα, αδέρφια, εσείς, σε άνιση Πάλη κι Αγώνα

Αχ και να ξέρατε ότι εκτός από άνισος ο αγώνας σας ήταν και μάταιος.
Πως θα βρισκόταν κάποιοι να καπηλευτούν αυτόν τον αγώνα σας.
Που το αίμα σας έγινε μπλέ και πράσινο και κίτρινο και μωβ και όσο αίμα παρέμεινε κόκκινο το καπηλεύονται 20 – 30 παρατάξεις και κόμματα. Και ότι επαναστατικό ήρθε στο προσκήνιο μας βγήκε γιαλαντζί.

Εδώ πολυτεχνείο…εδώ πολυτεχνείο…εδωωωωω………εδώ βουλευτιλίκι…εδώ βόλεμα…εδώ περνάμε καλά…


Και κάποιοι αγωνιστές που παραμένουν ακόμα ρομαντικοί, πιστοί στις αρχές τους, πιστοί στις αξίες…άγνωστοι ανάμεσα μας να λένε με παράπονο πως πάλεψαν για τρία πράγματα….ΨΩΜΙ…ΠΑΙΔΙΑ…ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ….

Την ΠΑΙΔΙΑ χρόνια τώρα την έχουν απαξιώσει. Η μόρφωση πλέων γίνεται στα φροντιστήρια, η πλειοψηφεία των δασκάλων και των καθηγητών ακολουθούν το σύστημα με λιγοστούς να υπηρετούν ακόμα τον θεσμό του εκπαιδευτικού. Και πού όσα παιδιά μορφώνονται φεύγουν στο εξωτερικό γιατί εδώ δεν έχει πια ζωή.

Το ΨΩΜΙ και κατ’ επέκταση την εργασία εδώ και χρόνια κι αυτά μας τα στερούν λιγο – λιγο με τα οκτώ τελευταία χρόνια να μας δείχνουν φανερά πλέων τις προθέσεις τους… ανεργία… μισθοί πείνας… εξαθλίωση ώστε να μη μπορούμε πια ούτε να αντισταθούμε…

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ…..χμμμ… μάλιστα
Από αυτή έχουμε πολύ…
Έχουμε ελευθερία να μιλάμε (χωρίς να μας ακούει κανείς)
Έχουμε ελευθερία να περπατάμε (σε δρόμους αφιλόξενους)
Έχουμε την ελευθερία της επιλογής πολιτικού σκηνικού (ψάχνοντας μάταια μονόφθαλμους ανάμεσα σε τυφλούς)
Γενικά έχουμε την ελευθερία να υπακούμε στις αποφάσεις άλλων.
Κάποιοι το ονόμασαν νέα τάξη πραγμάτων.
.
.
.
Και τώρα εμείς άβουλοι σαν τους φαντάρους που οδηγούσαν τα τανκ την βραδιά εκείνη… υπακούμε σε διαταγές χωρίς να το ξέρουμε… ακούγοντας ειδήσεις που οι ίδιοι μας σερβίρουν……
.
.
.
Ποιος ξέρει όμως…ίσως σήμερα να είναι η δική μας αρχή…
Ίσως αύριο…..δεν μπορεί …κάποτε θα έρθει αυτή η στιγμή…
Η αιτία υπάρχει… την αφορμή ζητάμε….
…
..
.
Όχι για εμάς
Για την φουκαριάρα την μάνα μας……
ΕΛΛΑΔΑ.

Μείνε δίπλα μου (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Μείνε δίπλα μου

Γίνε σύννεφο
στην κατάστικτη νύχτα
πλάι μου να ξεπεζέψεις
είναι τόσο κοντά το φεγγάρι
που να σε αγγίζω μοιάζει.
Ντύσου όνειρο
στο ρίγος της σιωπής
να ξεγελάσεις τον πυρετό μου
είναι τόσο κοντά η λήθη
που να σε αγγίζει μοιάζει.

Μείνε δίπλα μου

Τραγούδι να μου ψιθυρίσεις
των άστρων το φως
το μαύρο της νύχτας
να φλογίσει.
Κι εγώ αντάλλαγμα σου τάζω
νύχτες φεγγαροσιωπές λουσμένες
κι ένα φύλλο μπλε ουρανού
λίγο γέλιο
και δυο μάτια πλημμυρισμένα αστέρια.

Απλοί θεατές, έκπληκτοι,
μαζί θα κοιτάζουμε το θέαμα ενός κόσμου
που κοχλάζει κι επεκτείνεται διαρκώς.

Χρυσαυγή Τούμπα

Η σάρκα της ποίησης (της Αγγέλας Καραγκούνη)

Η σάρκα της ποίησης
βρίσκεται στην ψυχή.
Εκεί γίνεται ανάσα.
Εκεί ζωή .
Ρέει , σαν αίμα στην φλέβα
μέσα στου νου τα ρυάκια.
Σαν ποταμός που ξεχύνεται
και γονιμοποιεί τις σκέψεις .
Καίει , σαν φλόγα , σαν πυρκαγιά.
Ασταμάτητα..
Τσουρουφλίζοντας
τα ιερά φύλλα της καρδιάς.
Αν , η ψυχή είναι ερμητικά κλειστή,
ποτέ δεν θα βγει από μέσα της
ετούτη η ανάσα ,
να γίνει ψίθυρος χαράς.
Να ανακουφιστεί ο άνθρωπος .
Κι η πλάση ωραιότερη να γίνει.
Γεμάτη από την ομορφιά των λέξεων.
Στην χροιά μιάς γλώσσας άλλης , μουσικής .
Που θα χαϊδεύει
με την αθωότητα παιδιού
το μάγουλο της γνώσης ....

Αγγέλα  Καραγκούνη 

Δύο καρδιές (της Σοφίας Τανακιδου)

Έχω μια καρδιά που περισσεύει
Κάποτε, κάπου, κάποιος μου την χάρισε
και δεν την ξαναζήτησε πίσω.
Δύσκολο να ζεις με δύο καρδιές.
Εδώ με μια και δε προλαβαίνεις να μαζεύεις τα κομμάτια της.
Δύο καρδιές πως να τις συμμαζέψεις..
Κι ούτε καν στον ίδιο παλμό δε χτυπάνε.
Άλλα ζητάει η μία κι άλλα προσμένει η άλλη.
Επιχείρησα να χαρίσω τη μία αλλά έχω μπερδευτεί .
Δεν αναγνωρίζω ποια είναι η δική μου.
Και δε θέλω να χαρίσω μια ξένη..
Εξάλλου τα δώρα δε χαρίζονται
Θα συνεχίσω λοιπόν να ζω και με τις δύο
Μέχρι να γυρίσει ...
Μέχρι να ζητήσει τη μια καρδιά από μένα.
Αυτός θα τις ξεχωρίσει το ξέρω.
Μόνο μη μου ζητήσει τη δική του.
Τη δική μου θέλω να ζητήσει!!!
Εξάλλου τα δώρα ..δεν επιστρέφονται!


Σοφία Τανακίδου

Σκέψεις χωρίς φωνή (του Απόστολου Φεκατη)

Οι ώρες επιστρέφουν στο άδειο σπίτι
χωρίς οικογένεια, τις μέρες
εκείνες που δεν έζησα μαζί τους.
Ένα δέντρο που ο τρελός αέρας
δεν το αφήνει να ισορροπήσει μου μιλάει
για το θάρρος όταν ακουμπάει στο παράθυρο.
Το βιβλίο που διαβάζω γίνεται αστέρι στο
νυχτερινό ουρανό για να φέγγει το δάσος μου.
Ένα πρόσωπο που περνάει από δίπλα μου
αναγνωρίζει τα λόγια μου χωρίς να με ξέρει.
Όλα έχουν την συνηθισμένη τους διαδρομή ,
την λίμνη που δειλιάζει να ζήσει στον πάγο της ατολμίας.
Της δικής μου ατολμίας...

Απόστολος Φεκατης

Η αλήθεια των ματιών σου (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Είναι στιγμές που σκιάζονται τα μάτια τότε κατεβάζω υδάτινες κουρτίνες με της καρδιάς το αλάτι υφασμένες νανουρίζω το φόβο και ακουμπώ το παραμύθι μου στου ονείρου τη γιορτή προσδοκώντας βροχή από πεφταστέρια να ασημώσουν τα νυχτερινά μονοπάτια των εμμονών μου. Τούτες τις ώρες ας μείνουμε σιωπηλοί οι λέξεις πάνε κι έρχονται όμως τα μάτια σου είναι τα μόνα λόγια που μπορώ ν ακούσω Λόγια απλά και πολύτιμα.

Χρυσαυγή Τούμπα

Πόσες φορές (της Δώρας Μεταλληνου)

Πόσες φορές ντύθηκες ψυχή μου το γιορτινό σου φόρεμα
εκείνο το άσπρο με τα κόκκινα τριαντάφυλλα
τις βελονιές του ήλιου στον ποδόγυρο
και με τις τσέπες άδειες αδημονούσες να γιομίσουν εκπληρώσεις,
έτρεχες εκεί που νόμιζες θα έχουν πανηγύρι 
ύστερα γύριζες πάντα με χαμηλά τα μάτια 
σκιάδι τα βλέφαρα στα μάγουλα 
και η μπογιά μαύρο ρυάκι να ξεπλένει τη λίγη χαρά
να λεκιάζει το καλό το φόρεμα
και σταγόνες πίκρας να στάζουν στην ψυχή....


Δώρα Μεταλληνού

Σε περιμένω (της Πόλυς Μίλτου)

Μου είπες μια μέρα, θα πάμε βόλτα,
κι εγώ το χάρηκα, κουνούσα ουρά και σε κοιτούσα μέσα στα μάτια.
Είσαι η αγάπη μου η πιο μεγάλη, για σένα δίνω και τη ζωή μου
κι αν είχα ακόμα και άλλες δέκα,
όλες τις έδινα για σένα, αφέντη μου!
Και τις ζωές μου και την καρδιά μου!
Σε αγαπώ, όσο κανείς!
Τρελές χαρίτσες που με κατέβασες, είπα, θα παίξω, μα εσύ,...
πού πας;
Τότε μου είπες, "εδώ θα κάτσεις!" Κι εγώ υπάκουσα.
Σε είδα που 'φυγες, μέσα μου πάγωσα, αλλά και πάλι η εμπιστοσύνη, τόσον καιρό, ήμουν μαζί σου
και δεν μπορεί, ίσως δεν ήμουνα καλό παιδί,
για κάποιο λάθος μου με τιμωρείς και θα γυρίσεις για να με πάρεις,
όταν θα δεις που διορθώθηκα!
Κάθισα κάτω, μέσα στην άσφαλτο, βροχή και κρύο και παγωνιά και ούτε σπιτάκι, ούτε το χάδι σου, ούτε πατάκι για να λουφάξω.
Γύρω μου κόρνες βαρούν συνέχεια και με κλωτσάνε, πέτρες πετάνε,
βρίζουν, με διώχνουν, με απειλούν.
Όμως εγώ, είμαι πιστός έως θανάτου!
Εκεί με άφησες; Θες να φυλάξω τον τόπο τούτο, έτσι κατάλαβα.
Και δε θα φύγω, ό, τι κι αν κάνουν!
Εγώ εκεί! Φύλακας άγρυπνος, για να γυρίσεις, να βρεις τον τόπο σου όλο δικό σου!
Κι εγώ χαρές θα κάνω τότε, που ήμουν πιστός, καλό ζωάκι
και θα με πάρεις και πάλι σπίτι!
Εγώ εκεί! Σε περιμένω!
Οι ώρες πέρασαν κι εσύ δεν ήρθες. Ανησυχώ, μην κάτι έπαθες,
ω, άνθρωπέ μου, να ήμουν εκεί, να σε προστάτευα από κάθε άσχημο,
κάθε σου λύπη, μεγάλο κίνδυνο!
Σε περιμένω!
Περνούν οι μέρες, περνούν τα χρόνια,
κι εγώ δε φεύγω, φυλάω τον τόπο σου, μόνο για σένα.
Έτσι μου είπες, εκεί που μ' άφησες, εκεί θα μείνω!
Σε περιμένω!
Βροχή, αέρας και παγωνιά, καύσωνας, δίψα, πείνα μεγάλη,
τα ' χω περάσει όλα για σένα.
Για την Αγάπη μου!
Σε περιμένω, νόμιζα θά'ρθεις, μα τώρα γέρασα και δεν μπορώ.
Θα κάτσω λίγο, να σε σκεφτώ,
μονάχα εσένα, αφεντικό μου, θέλω να πάρω, τώρα που φεύγω, τη θύμησή σου.
Ζητάω συγγνώμη, γιατί πεθαίνω και δεν μπορώ να στον φυλάξω άλλο τον τόπο!
Μονάχα εσένα, γλυκιά μου αγάπη, παντοτινή, σε έχω στη σκέψη μου
και στην καρδιά μου, καθώς πεθαίνω!
Μα το κουφάρι μου εκεί το άφησα, εκεί που με έκανες να περιμένω!
Πιστός για πάντα, σε σένα μόνο!

Πόλυ Μίλτου

(Ένα μικρό αφιέρωμα σε όλους τους υπανθρώπους της γης,
που πετάνε τα ζωάκια τους σα να είναι άψυχα αντικείμενα.
Σε λυπάμαι, ξένε, γιατί δεν μπορώ να σε πω φίλο, γιατί ποτέ σου δεν κατάλαβες
πόσο πονάει και υποφέρει αυτή η ζωούλα που πριν λίγο την είχες σπίτι σου και τη μεγάλωνες.
Κρίμα, γιατί ποτέ σου δεν αγάπησες τίποτα και κανέναν.
Κρίμα, γιατί ποτέ σου δε θα γνωρίσεις άλλη τόσο μεγάλη, ανιδιοτελή και μέχρι θυσίας αγάπη.
Κρίμα και ντροπή σου, αν τολμάς και κάνεις τον τάχα πολιτισμένο.
Είσαι ένα τίποτα, χωρίς καρδιά!)
Υ.Γ.
Και μη μου πεις πως είσαι φτωχός.
Ρίξε μια ματιά στην τρίτη φωτογραφία και θα καταλάβεις τι είσαι!

Έφυγες (της Αθανασίας Δαμπολιά)

Ήλπιζα.... πως ξημέρωσες για μένα
μια νέα ανατολή !
Μα πώς έγινες τόσο γρήγορα
ηλιοβασίλεμα....... ;

Πώς ανοιγοκλείνεις έτσι γρήγορα
τις πόρτες της καρδιάς ;
Με πνίγει η αδιαφορία σου.
Με παγώνεις εγκεφαλικά.

Όσα σήματα μόρς κι αν στείλω......
κρατάς άκρα σιγή.
Δακρύβρεχτα κοιτώ το ηλιοβασίλεμα......
και γυρίζω ξανά στο πριν.

Αθανασία Δαμπολιά

Ανώνυμο πλάσμα της Παυλίνας Στυλιανού)

Μου ΄χουν πει πως πρέπει να έχω όνομα και επίθετο μαζί
μα έλα που θέλω να ’μαι το ανώνυμο πλάσμα ανάμεσα σε σας και στο γύρω πλήθος!

Θέλω ν’ αναπνέω για μένα και για σένα
ν΄ αγαπάω για μένα και για σένα
να γράφω πάνω απ΄ όλα για σένα και μετά για μένα…

Νιώθω τις ανάσες μας ένα να γυρνάνε να ταξιδεύουν οι ψυχές με μια μαγεία ονειρική πλανεύτρα…

Μου 'χουν πει πως μπορεί να μου κλέψουν την ψυχή
μα και εγώ κλέβω λέξεις από την αγάπη μου

Μου 'χουν πει πως πρέπει να δηλώσω ένοχη αγάπης
επειδή είμαι μια άγνωστη κουκκίδα στο χάρτη
και έχουν…
και έχουν το θράσος να με καταδικάσουν γι' αυτό κι μόνο

Ε, λοιπόν δηλώνω ένοχη αγάπης
καταδικάστε με και όταν βγω
θα το ξανακάνω
σας το ορκίζομαι…

Παυλίνα Στυλιανού