Σκέψεις χωρίς φωνή (του Απόστολου Φεκατη)

Οι ώρες επιστρέφουν στο άδειο σπίτι
χωρίς οικογένεια, τις μέρες
εκείνες που δεν έζησα μαζί τους.
Ένα δέντρο που ο τρελός αέρας
δεν το αφήνει να ισορροπήσει μου μιλάει
για το θάρρος όταν ακουμπάει στο παράθυρο.
Το βιβλίο που διαβάζω γίνεται αστέρι στο
νυχτερινό ουρανό για να φέγγει το δάσος μου.
Ένα πρόσωπο που περνάει από δίπλα μου
αναγνωρίζει τα λόγια μου χωρίς να με ξέρει.
Όλα έχουν την συνηθισμένη τους διαδρομή ,
την λίμνη που δειλιάζει να ζήσει στον πάγο της ατολμίας.
Της δικής μου ατολμίας...

Απόστολος Φεκατης