Κάστρα (του Αντώνη Παλαιολόγου)

Κάστρα..
Πέτρες σκόρπιες παντού γύρω κι’όμως όλες έχουν κάτι να πούν..
Ψυχές,ανάσες ανακατεμένες με λάσπη και αίμα..
Πολεμιστές,πριγκήπισσες,φτωχοί και πλούσιοι..
Πάντα στην ζωή,υπήρχαν οι αδικίες..Ένα όμως έμεινε το ίδιο…
Ο θάνατος…
Μπροστά του όλοι είναι ίδιοι,αυτή είναι η θεία δίκη!.
Ποιος αντέχει να τον κοιτάξει στα παγερά του μάτια?
Κάστρα..
Και ανάμεσα τους προσπαθείς να ανασάνεις..
Τότε ίσως,τώρα όχι πιά..
Χάθηκαν τα κάστρα,έγιναν τσιμέντο και ψάχνεις να βρείς λίγο ουρανό..
Μια πηγή δροσιάς να ξαποστάσεις,να δροσίσεις την καυτή ψυχή σου από φθόνο,ζήλεια και κακία..
Όαση? Που να την βρείς αυτήν?..
Μόνο στα παραμύθια,αυτά που σου λένε κι’εσύ τα πιστεύεις..
Κάστρα..
Κι’όμως κοιτάς τον ουρανό τις νύχτες ψάχνωντας να δείς  τ’αστέρια..
Πόσα αστέρια να δείς κάτω από τόσα φώτα?..
Κι’αν τα δείς?πιο απ’όλα θα διαλέξεις και γιατί?
Μάλλον θα τα θέλεις όλα,αλλά εν σου ανοίκουν..
Έχεις μέσα σου ένα κάνε το να λάμψει..
Κάστρα…
Μοναχικοί ι ππότες ,μιας άλλης εποχής,πορεύονται μόνοι σαν άλλοι Δον Κιχώτες,
Για μια Δουλτσίνεα τίνουν να πεθάνουν για μια ιδέα…για μια αγάπη..
Κάστρα..
Γκριζοκαφέ τα σκηνικά  που υψώνονται επιβλητικά τριγύρω..
Μέσα στους αιώνες,κι ακόμα στέκουν..
Πολλές ιστορίες να πούν οι κρύες πέτρες ..
Αντέχεις να τις ακούσεις?....


Αντώνης Παλαιολόγος