Η Ρωγμή (της Κικής Κωνσταντίνου)

Αδιόρατα βήματα,
να με σπρώχνουν πάντα, στο γνώριμο αδιέξοδο.

Νερό!
Νερό και χώμα

Λάσπη!
Λάσπη και εμετός

Κι εγώ, νεκρός
Μηχανικά, να ανασαίνω

Σαν σε σπηλιά να ξαποσταίνω, και σαν σε αμμουδιά, να πνίγω τον ακαθόριστο, ψυχικό παλμό.

Κι ήρθαν οι Άγγελοι, να το παίξουν πλανόδιοι εραστές και ήρθαν οι Ερινύες, να υποδυθούν κόκκινους Σταυροφόρους.

Τα κορδόνια, με οδήγησαν στο χειρότερο σταυροδρόμι της ζωής και η σόλα των άφθαρτων παπουτσιών, με ξενάγησε σε μέρη άγονα μα παραδόξως, ειδυλλιακά.

Και έγινε το δάκρυ πισίνα
Και το σώμα πέτρα

Κανείς δεν υπέθεσε τι δείχνει η ρωγμή
κι όσοι την είδαν, δεν αναρωτήθηκαν,
προσπέρασαν απλά

Σα χαραμάδα σε νερό δημιουργήθηκα
Και το είδωλο μιας πέτρας, σε αντικαθιστά.


Κική Κωνσταντίνου