Μην ακουμπάς τη μέρα μου (Φιλαρέτη Βυζαντίου)

Μην ακουμπάς τη μέρα μου Πέτρες ,ασβέστης και πηλός τα ιερά μου φυλαχτά Μια κόκκινη σκεπή πλεγμένη στους κισσούς Ένας φράχτης ξέθωρος πνιγμένος στο αγιόκλημα Μια κληματαριά με δυο καρέκλες ψάθινες λιγάκι χαλασμένες Ετούτα με ορίζουν Μην ακουμπάς τον ίσκιο μου Είναι αγνός και μόνον μοσχοβολάει Και μην κοιτάς τα μάτια μου Είναι λεπίδια κοφτερά που σπέρνουνε ολέθρους Εσύ με το δαδί κι εγώ με τον πυρσό και το καλεμι Εσύ με το ντέφι κι εγώ με το ζουρνά και το βιολί Αλλόκοτα ας χορέψουμε στα δάχτυλα των ανέμων Μέρα που κίνησες με τα χαμόγελά σου καταπάνω μου Ήλιε που ήρθες με το επινίκιο μαχαίρι σύρριζα στο λαιμό μου Αγγίξτε την ψυχή μου μόνον με τρυφεράδα Γιατί είναι τόσο μαλακή και αναπνέει τώρα πια με γιασεμάκια κάτασπρα Μην ακουμπάς ούτε τις νύχτες μου Πριν τη ζωή μου αναγυρίσω μανίκι πολυφορεμένου φουστανιού άσε με να λουστώ ολοκορμίς σ' όλους τους ποταμούς του πάθους κι έτσι ντυμένη με φιλιά και χάδια φυλαγμένα στο στήθος ενός άγιου έρωτα λαμπρά να ξεψυχήσω.


Φιλαρέτη Βυζαντίου