Ενοχος (της Δώρας Μεταλληνού)

Αμάρτημα να στραγγίξεις τη θάλασσα!!!!!!! Που θα χορεύουν οι Νηρηίδες; Πως θα αγαπιούνται τα δελφίνια; χωρίς το μπλε της; Που θα ερωτεύονται τα γλαροπούλια δίχως τους αφρούς της; Πάντα κάτι με τράβαγε στα άδυτά της.... Πιθανόν μια υφέρπουσα έλξη για τα Μυστήρια... Αδηλη η ζωή... Σαν όνείρου σάλπισμα, σαν ηχώ από κοχύλι θαλασσινό μια δύναμη με πέταξε στο μπλε σου.... Είχε ένα άρωμα το νερό από θαλασσινό αλάτι.. Μπουνάτσα και μου άρεσε.... Κάτι σημαδούρες είχες αφήσει να δείχνουν το δρόμο... Ενας νερένιος Παράδεισος.. Μια Εδέμ που δεν ήξερα πριν την ύπαρξή της....... Περιστέρια πατάγανε πάνω από τα σύννεφα... Εψαχναν εκείνο το Θεό που είχε μισέψει από τα επίγεια.... Κλωνιά αμάραντου στεφάνωναν τα κύματα... Ούριος ο άνεμος ... Σε εντόπισα.... Σ ένα κλάσμα χρόνου ,σε μια ρανίδα νερού είδα τα μάτια σου... Κι αδειάσανε οι θάλασσες.... Τις στράγγιξες όλες; Ανταριάσανε οι ουρανοί μου! Ζήτησα μια Παναγιά να προσευχηθώ... Του κάκου....Καμιά σανίδα σωτηρίας.... Μέσα σε μια απέραντη άγνωστη χωρα βρέθηκα, δίχως αρμενα και κουπιά .. Δίχως ερείσματα στα άγνωρα τοπία της καρδιάς σου... Από δω πέρασε μια ξέπλωρη κράζανε τα θαλασσοπούλια... Μια ξυπόλητη με έναν ήλιο στα μαλλιά... Τα πέλαγα γελάγανε στα μάτια σου... Δεν είχες καταλάβει ακόμα το αμάρτημα..... Χωρίς θάλασσες που θα ταξιδεύουν τα καράβια μου;;;


Δώρα Μεταλλινού