Το καλό κορίτσι (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Μια ζωή το καλό κορίτσι...
Το φρόνιμο, το υπάκουο...
Γιατί έτσι ήθελε η Μαμά,
ένα βλέμμα της έφτανε
για να κατεβάζω το κεφάλι...
Μη μιλάς, και μη γελάς δυνατά,
δεν κάνει...τι θα πει ο κόσμος?
(Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν έπρεπε
να γελάω δυνατά...και τι δουλειά
είχε ο κόσμος να πει κάτι γι' αυτό)...
Πρόσεχε πως κάθεσαι
κατέβασε τη φούστα σου...
Μια ζωή αυτά τα ...Μη... Τα Πρέπει...
Τι καταπίεση θεέ μου...
Γι' αυτό και 'γω, άφηνα τη φαντασία μου
ελεύθερη, να γυρίζει αχαλίνωτη,
ξυπόλυτη, και με ξέπλεκα μαλλιά,
να τρέχει στους αγρούς και στα λιβάδια,
να τσαλαβουτάει στα νερά,
να σκαρφαλώνει στα δέντρα,
να γδέρνει τα γόνατα,και μ' ένα ξύλο,
σαν άλλος Δον Κιχώτης...να ξιφομαχεί
με τους δικούς της Ανεμόμυλους...
Και μετά κατάκοπη από τα ταξίδια της,
να γυρνάει να φωλιάζει σ' ένα σώμα
κι ένα μυαλό, πειθαρχημένο φαινομενικά...
Μέχρι ν' αρχίσει να ασφυκτιά και πάλι
και να ζητάει να τρέξει ελεύθερη...
Αχ! Φαντασία μου ξεμυαλισμένη,
πως μπορείς και συνυπάρχεις μαζί μου?
Τρέμω την ώρα που θα γίνει η έκρηξή σου,
και σαν λάβα ηφαιστείου
θα τα σαρώσεις όλα στο πέρασμά σου
και θα τα στείλεις στο διάολο,
και τα πρέπει...και τα μη
και όλα τα ταμπού και τις προκαταλήψεις,
και μετά ελεύθερη και γυμνή...
Θα βγεις να χορέψεις στη βροχή...


Ελένη Ταϊφυριανού.