Η σιωπή της αγάπης... (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

....Και κάποιες φορές 
καταφέρνω να φανώ δυνατή....
Δυνατή κι αδιάφορη...
Σ΄ένα συναίσθημα που ορμά σαν τον σίφουνα
ν΄αγγίξει την καρδιά μου....
Σαν φωτιά να κάψει τα σωθικά μου....
Σ΄ένα ηφαίστειο που σιγά -σιγά ετοιμάζεται....
Η γλώσσα φοβάται να ξεστομίσει την αλήθεια...
Και μιλάμε για τον καιρό...
Και μιλάμε χωρίς ν΄αγγίζουμε τα επικίνδυνα...
Κι η ζωή κυλά, μ΄έναν ήλιο κι ένα φεγγάρι,
που μόνο τη μορφή σου φέρνει κοντά μου....
Και πολλές φορές φοβάμαι....
Και ψάχνω να κρυφτώ....
Η καρδιά χαμηλώνει τους χτύπους της....
Να μην ακούσει κανείς...
Να μη νοιώσει κανείς.....
Ο κόμπος γίνεται βραχνάδα στη φωνή....
Η σταγόνα στην άκρη του ματιού...
Σταγόνα βροχής τ΄ουρανού....
Μα όλα δυνατά με σπρώχνουν....
Το μέσα πληγώνεται....
Να μείνει αταξίδευτο δε γίνεται....
Και τότε.....
Χαλάει η γραμμή.....
Κλείνουν τα φώτα.....
Μα όσο κι αν κρυφτεί η αγάπη.....
Ένα αγέρι θα την ξεσκεπάσει....
Ένα σύννεφο θα τη βρέξει....
Ένα κύμα θα την πάρει......
Ναι, κάποιες φορές νοιώθω δυνατή.....
Μα όταν ταξιδεύει στα χείλη μου
η τυφλότητα της αγάπης....
Νερό κι αν ψάχνω να την δροσίσω....
Μ΄ένα αλόγιστο θράσος ορθώνεται.....
Και ψελλίζει την αλήθεια της....
Και τότε .....
Ξεριζώνω το μέσα μου....
Γέλιο πικρό χαράζεται στο πρόσωπο...
Μια καληνύχτα ζορισμένη
Σ΄ένα βράδυ που δύσκολα θα ξημερώσει....
Και κάποιες φορές.....
Δακρύζω, μα εσύ δε το νοιώθεις...
Έχεις μάθει ν΄ακούς το γέλιο μου μόνο....
Και μια καληνύχτα....
Αύριο πάλι....

Ειρήνη Σκευοφύλαξ