Γέννα (της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)

Τότε πιέστηκε. Τότε θύμωσε το ποίημα

και άρχισε να διαστέλλει τη μήτρα του νου.
Ειπωμένα και ανείπωτα, τινάχτηκαν μέσα από το σώσμα του χρόνου 
και αιχμαλώτισαν με μιαν αλλόφρονη σιωπή τους νευρώνες της στιγμής. 
Αποσύνδεσαν κάθε λειτουργία τους και άρχισαν να συσπώνται ετοιμόκοποι στην τελευταία εξώθηση της κραυγής.
Δε θυμάμαι τίποτα μετά.
Μόνο τη φωνή σου στο μαξιλάρι να μου ψιθυρίζει:
''Πάρε βαθιά ανάσα και σπρώξε να βγεί ο στίχος. 
Ό,τι μένει στον εγκλεισμό του, νεκρό γεννιέται''.
Δεν μου 'πες όμως, 
πως εκεί που είναι η γέννα, εκεί είναι και η ταφή… 
Αυτό δεν μου το ‘πες...

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου