Πεθαίνει η λογική των λέξεων (της Νόρας Ξένου)

 

Πεθαίνει η λογική των λέξεων
μπροστά στην ύπαρξή του,
γίνεται  μοναδικός της ψυχής της.
 
Τα λόγια σαν φιλιά αφήνονται καθημερινά,
συναισθηματικός παράδεισος αναβλύζει
από την πηγή της ευτυχίας τους
και μια μόνιμη χαρά κυριαρχεί κρεμασμένη στα χείλη.
 
Αχόρταγα φιλιά σημαδεμένα από τους πόθους
σφραγίζουν του πάθους τους την καταιγίδα.
 
Έρωτα τον βάφτισαν και λούζει καθημερινά τα κορμιά τους.
Χέρια λαίμαργα και φιλιά δηλητηριασμένα
βουτούν στα απόκρυφα της ψυχής.
 
Παθιασμένες αλήθειες, καταζητούμενες λέξεις
γλείφουν τις επιθυμίες πάνω στα υγρά γράμματα 
των αναστεναγμών.

Νόρα Ξένου 
Από το βιβλίο "Η φωτιά του έρωτα" εκδόσεις Διάνοια

Ένα ευγενές όνειρο (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Στην αγκαλιά ενός ευγενούς ονείρου
βλέπαμε την Ειρήνη 
λευκή περιστερά
ιέρεια στον ναό του πολιτισμού και της ευημερίας.

Όταν ξυπνήσαμε 
το πένθος και η πικρία 
μπαινόβγαιναν από τα παράθυρα των σπιτιών
που έχασκαν- στόματα χωρίς κραυγή-
κι ένα κοράκι έκοβε βόλτες στα χαλάσματα
με μια πάνινη κούκλα στο στόμα
-η ζωή δίπλα στο θάνατο
σχεδόν θάνατος κι η ίδια-
βολτάρισε στην ήσυχη πολιτεία 
Νεκρική ησυχία 
ενός κόσμου που δολοφονεί τη χαρά.

Χρυσαυγή Τούμπα

Ανεμε στα φτερά μου

Τίτλος: Άνεμε στα φτερά μου

Συγγραφέας: Ελεονώρα Καζαντζίδου

ΕΙδος: Ποιητική Συλλογή

Εκδόσεις: Κάπα Εκδοτική

Έτος Έκδοσης: 2020

Σελίδες: 62

Σχήμα: 17 Χ 24

ISBN: : 978-960-628-088-7

Χαμογέλα στη μοίρα που λύπες κερνάει και κλέβει χαρές.

Χαμογέλα στον άνεμο που δέντρα μαδάει και κόβει πνοές.

Χαμογέλα την ώρα που τ' αγρίμι ορμάει και τρομάζει καρδιές

Χαμογέλα τις νύχτες που το δάκρυ κυλάει και ξεπλένει πληγές.

Χαμογέλα στον πόνο που σκληρά μας χτυπάει κι' εξαγνίζει ζωές.

Γέννα (της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)

Τότε πιέστηκε. Τότε θύμωσε το ποίημα

και άρχισε να διαστέλλει τη μήτρα του νου.
Ειπωμένα και ανείπωτα, τινάχτηκαν μέσα από το σώσμα του χρόνου 
και αιχμαλώτισαν με μιαν αλλόφρονη σιωπή τους νευρώνες της στιγμής. 
Αποσύνδεσαν κάθε λειτουργία τους και άρχισαν να συσπώνται ετοιμόκοποι στην τελευταία εξώθηση της κραυγής.
Δε θυμάμαι τίποτα μετά.
Μόνο τη φωνή σου στο μαξιλάρι να μου ψιθυρίζει:
''Πάρε βαθιά ανάσα και σπρώξε να βγεί ο στίχος. 
Ό,τι μένει στον εγκλεισμό του, νεκρό γεννιέται''.
Δεν μου 'πες όμως, 
πως εκεί που είναι η γέννα, εκεί είναι και η ταφή… 
Αυτό δεν μου το ‘πες...

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου

Ψυχής μελωδία (της Ελεάνας Τσακιροπούλου)

 

Πάτα τα πλήκτρα της ψυχής μου απαλά, μελωδικά να τραγουδάει.

Μ’ αν βρεις παράφωνη χορδή

πιο απαλά να ακουμπάς γιατί πονάει.

Είναι παράφωνη γιατί 

από τη χρήση την κακή έχει ματώσει.

Κι αν μ’ αγαπάς τόσο πολύ

μόνο η αγάπη την πληγή θα επουλώσει.

Είναι τα μάτια μου κελιά 

που μέσα έχουν φυλακίσει εικόνες μαύρες.

Θέλω να δω πιο καθαρά

σπάσε μου εσύ την κλειδαριά και έξω βγάλ’ τες.

Βλέπω θολά την αγκαλιά

είναι σαν να φορώ γυαλιά

που έχουν παλιώσει.

Με γρατζουνιές και δαχτυλιές

κι ας μοιάζουν όλα αυτά να έχουνε τελειώσει.

Παίξε τις νότες μου απαλά

καθάρισέ μου τα γυαλιά και άδειασέ μου τα κελιά

για να σε βλέπω.

Να τραγουδώ, να σε κοιτώ

κι απ’ το κακό το παρελθόν μου να απέχω!

Το ποίημα είναι από την χειροποίητη & τρισδιάστατη ποιητική συλλογή "Λευκό Χαρτί" της Ελεάνας Τσακιροπούλου που την επιμελείται και την κατασκευάζει η ίδια σε παλαιωμένο χαρτί και με χειροποίητη βιβλιοδεσία.