Η ΡΟΔΙΑ ΠΟΥ ΚΛΑΙΕΙ (της Ευας Μαζοκοπάκη)

Θα σας πω μια ιστορία

μες στου χρόνου την πορεία

για μια γέρικη ροδιά

πού 'ζησε μια σαϊτιά

απ' του έρωτα την πίκρα

μιας αγάπης.. βαριά ήττα.

Ήταν κάποτε μαθές

 έρωτας αψύς που… λες

πού ‘ταν απαγορευμένος

κι απ' το κρίμα λαβωμένος.

 

Αγαπούσε μια φορά

μια γυναίκα και κυρά

παντρεμένη πέντε χρόνια

μαθημένη στα σαλόνια

του κολίγα τους, τον γιο

πού ‘μοιαζε με αετό

και είχαν όμοια ηλικία

λίγο πριν τα εικοστρία,

με ορμή της άγριας νιότης

πού ‘γινε αγάπης πότης.

Ερωτεύτηκε η καρδιά τους

μ' όλη την αγνότητα τους

και ευχήθηκαν μαζί

τη δική τους διαφυγή

απ' τους νόμους τους παλιούς

τους κανόνες τους σκληρούς.

 

Μα δυστυχώς το μυστικό τους

έκλεψε το ριζικό τους 

πριν προλάβουν ν' αντιδράσουν

την ευτυχία τους ν' αδράξουν.

Κάτω από την ροδιά

έφαγε μια μαχαιριά

ο λεβέντης νιος τση Κρήτης

απ' το γέρο Ψηλορείτη.

Και η κόρη πληγωμένη

απ' της μοίρας το νυστέρι

δεν τον άφησε μονάχο

για της κόλασης τον πάτο.

 

Άλλη μία μαχαιριά

στης καρδιάς της τη γωνιά

και τον έπιασε απ' το χέρι

στων αγγέλων το λημέρι.

Δάκρυσε και η ροδιά

πού ‘ζησε την σαϊτιά

στης ψυχής της τον κορμό

απ' τσ' αγάπης τον καημό.

 

Και δεν έβγαλε πια ρόδα

από κείνη ναι την ώρα

κι είν' η μόνη που θυμάται 

την αλήθεια που κοιμάται. 

Κι αν βρεθείς ποτέ κοντά 

στου κορμού της τα ριζά  

μία ευχή μόνο να στείλεις

για τ' αγγέλων το καντήλι.

 

Εύα Μαζοκοπακη

 

Τραγούδι εμπνευσμένο από το αντίστοιχο διήγημα μου ΤΟ ΡΟΔΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ.