Άτιτλο (της Αθανασίας Δαμπολια)

 Ω! ουρανέ μου, 
σκέπασέ με, 
κάτω από τα μύρια
αστέρια σου, 
μη μ' αιχμαλωτίσεις
στο ξελόγιασμα της νύχτας, 
στα πορφυρά δίχτυα της. 
Καταλάγιασε τους πόθους.... 
μη καλπάσουν σαν άτι ξέφρενο
και αφινιάσουν σαν κύματα της θάλασσας, 
μεθώντας γλυκά στη γεύση του έρωτα. 
Ω! ουρανέ μου, 
ρίξε το πέπλο σου
και κάλυψε κάθε γυμνή μου σκέψη, 
μη μ' αντικρίσει....
το φως του φεγγαριού
και ηδονιστεί
στο κοίταγμά μου. 
Μη με αφήσεις ακάλυπτη
κι άσε τις ανάσες μου
να ηρεμούν....., 
κάτω απ' τον νυχτερινό σου χιτώνα
ακολουθώντας τους γαλαξίες
κι αφουγράζοντας τη γαλήνη
που παρέχεις. 
Αποζητώ,
το δικό σου αγκάλιασμα
δίπλα στου γιασεμιού το άρωμα, 
ρίχνοντάς μου ένα πεφταστέρι
να σφραγίσει τα χείλη μου
φιλώντας με. 

     Αθανασία Δαμπολια

Ο ΘΑΛΑΣΣΟΒΡΑΧΟΣ (της Αρετής Γουργιωτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ)

Αιώνες στέκεται ορθός, εκεί στην ακτή, ο θαλασσόβραχος!

Των γλάρων απάγκιασμα και θαλερός κυματοσυνάχτης.

Από μοναξιά καθόλου δεν κατέει.

Έρχονται τα θαλασσοπούλια και ταξιδέματα τού ψιθυρίζουν.. 

Άνεμοι περνοδιαβαίνουν και μιλήματα ανθρώπων μολοούν.

Μα, την καρδιά του δωρισμένη έχει στο θαλασσόνερο.

-Έλα, φλοίσβε μου!

Απαλοφίλησε τα ριζά μου.

Κυματισμέ μου, έλα!

Αγκάλιασε τις ρωγμές μου.

Κι έρχεται το απαλοφλοίσβισμα και τον ταχταρίζει μητρικά.

Εισβάλλει το κύμα και κονκισταδόρικα τον λεηλατεί!

Τότε ο θαλασσόβραχος φωνή αποκτά και καρδιά και νοιωσίματα.

Τον παιάνα της θάλασσας αφουγκράζεται και, αιώνες τώρα,

με της θαλασσονεριάς το έμπα λικνίζεται.

-Χόρεψε, βράχε μου, χόρεψε!

Ευλογημένος ο αειθαλής Έρως σου.

"ΣΑΝ ΤΟΥ ΡΟΔΙΟΎ ΤΟ ΚΌΚΚΙΝΟ"

Αρετή Γουργιωτου

ΠΙΝΑΚΑΣ Evening Glory by Alexander Dzigurski