Άτιτλο (της Αθανασίας Δαμπολια)

 Ω! ουρανέ μου, 
σκέπασέ με, 
κάτω από τα μύρια
αστέρια σου, 
μη μ' αιχμαλωτίσεις
στο ξελόγιασμα της νύχτας, 
στα πορφυρά δίχτυα της. 
Καταλάγιασε τους πόθους.... 
μη καλπάσουν σαν άτι ξέφρενο
και αφινιάσουν σαν κύματα της θάλασσας, 
μεθώντας γλυκά στη γεύση του έρωτα. 
Ω! ουρανέ μου, 
ρίξε το πέπλο σου
και κάλυψε κάθε γυμνή μου σκέψη, 
μη μ' αντικρίσει....
το φως του φεγγαριού
και ηδονιστεί
στο κοίταγμά μου. 
Μη με αφήσεις ακάλυπτη
κι άσε τις ανάσες μου
να ηρεμούν....., 
κάτω απ' τον νυχτερινό σου χιτώνα
ακολουθώντας τους γαλαξίες
κι αφουγράζοντας τη γαλήνη
που παρέχεις. 
Αποζητώ,
το δικό σου αγκάλιασμα
δίπλα στου γιασεμιού το άρωμα, 
ρίχνοντάς μου ένα πεφταστέρι
να σφραγίσει τα χείλη μου
φιλώντας με. 

     Αθανασία Δαμπολια