Το ξέρω
μια μέρα θα χαθώ
σαν την ξεχασμένη ομπρέλα
στο πίσω κάθισμα, στο ταξί.
Σαν την εξαφανισμένη κάλτσα
στο πλυντήριο ρούχων.
Σαν το κέρμα που κύλησε
στη σχάρα των ομβρίων.
Σαν το δέμα αγνώστου παραλήπτη
στο σταθμό υπεραστικών λεωφορείων.
Σαν τη βαλίτσα που δε γύρεψε κανείς
στο γραφείο απολεσθέντων αντικειμένων
στο αεροδρόμιο.
Το ξέρω
μια μέρα θα χαθώ
κανείς δε θα ψάξει για μένα
θα μείνω για πάντα
στα αζήτητα!
(Από την ποιητική συλλογή του Βασίλη Τσερέλη "Πυροβασίες")
Τώρα γνωρίζω....
Ψιθυρίζουν οι πέτρες μεσάνυχτα...
- μονοπάτια τραγουδούν
και συχνά υποκλίνονται -
'Έχει η νύχτα μιά δικιά τής απόχρωση...
παραμύθι θαρρείς μυστικό
μ' ένα ύφος μπλαζέ και χαμόγελο •
κι ανάσα ,
μιά υγρή συγκατοίκηση...
πού αργεί ανάμεσα στα δόντια
Θα μπορούσες να πεις
πώς ζηλεύω τα άστρα...
Πυγολαμπίδες που φεύγουν,
λάμψεις πού έρχονται..
και γυρίζουνε πίσω...
Όλα εσύ,
όλα εδώ
κι όλα τριγύρω στολισμός από δάφνες.
Ακριβή μου ζωή
πού με κόπο χαρίστηκες...
σέ όλα εσύ
σε όλα εδώ...
πού σκοτάδια συχνά χαμογέλαγαν...
Ποιός φοβάται την πτώση...
ποιός γκρεμίζει το σύννεφο...
σέ όλα εσύ,
σε όλα εδώ,
κι όλα δρόμοι,
πολλοί,
πού ξεμάκραιναν
Μεγαλώνουν οι νύχτες μιά δικιά συγχορδία,
μιά παλιά συγκατάθεση •
σαν τραβούνε του χρόνου τα λείψανα...
Κι είν' οι ώρες πολλές
κι είν' οι βέρες βαριές
κι είν' το μέσα μου ...
μέρος κουβέντας.
Δυό θνητές μουσικές
δυό ζωές φοβερές
κι σκηνές της αυλαίας,
πεζές...