Άτιτλο (της Ιωάννας Καράμπελα)

 

Τώρα γνωρίζω....

 Ψιθυρίζουν οι πέτρες μεσάνυχτα...

- μονοπάτια τραγουδούν 

και συχνά υποκλίνονται -

'Έχει η νύχτα μιά δικιά τής απόχρωση...

παραμύθι θαρρείς μυστικό 

μ' ένα ύφος μπλαζέ και χαμόγελο •

κι ανάσα ,

μιά υγρή συγκατοίκηση...

πού αργεί ανάμεσα στα δόντια

Θα μπορούσες να πεις 

πώς ζηλεύω τα άστρα...

Πυγολαμπίδες που φεύγουν,

λάμψεις πού έρχονται..

και γυρίζουνε πίσω...

Όλα εσύ, 

όλα εδώ 

κι όλα τριγύρω στολισμός από δάφνες. 

Ακριβή μου ζωή 

πού με κόπο χαρίστηκες...

σέ όλα εσύ

σε όλα εδώ...

πού σκοτάδια συχνά χαμογέλαγαν...

Ποιός φοβάται την πτώση...

ποιός γκρεμίζει το σύννεφο...

σέ όλα εσύ,

σε όλα εδώ,

κι όλα δρόμοι, 

πολλοί,

πού ξεμάκραιναν

Μεγαλώνουν οι νύχτες μιά δικιά συγχορδία,

μιά παλιά συγκατάθεση •

σαν τραβούνε του χρόνου τα λείψανα...

Κι είν' οι ώρες πολλές

κι είν' οι βέρες βαριές

κι είν' το μέσα μου ...

μέρος κουβέντας.

Δυό θνητές μουσικές

δυό ζωές φοβερές

κι σκηνές της αυλαίας,

 πεζές...

Ιωάννα Καραμπελα