Ένα άγγιγμα μυστηριακό,
νερό εσύ, φωτιά εγώ.
Μέσα σε ταξίδια της ζωής,
μέσα σε φουρτούνες και θεριά, εξωψυχής.
Να αγναντεύεις ένα γάργαρο νερό
και ας σου θεριέψει τη δίψα,
να σε κάνει όμως να νιώσεις ζωντανός.
Να βάλεις τα χέρια,
να πατήσεις με τα πόδια γυμνά,
να βγάλεις μια κραυγή να ξεγράψεις όσα σου έχουν πονέσει τη καρδιά.
Γιατί είναι πέτρα στο λαιμό που σε τραβάνε βαθιά,
που σε κάνουν τυφλό,
που δεν σε αφήνουν να δεις με καθάρια της ψυχής ματιά.
Και ας βουίζουν τα αυτιά από τη πίεση της ταραχής,
να γίνεις νέος,
να πέσεις στον έρωτα με ζέση, χωρίς αίσθηση λογικής.
Μετά... Μετά...
Θα έχεις στύψει τα σταφύλια,
με την αρμύρα θα έχεις γιγαντωθεί,
θα έχεις βραχεί, θα έχεις κλάψει, ίσως και θα έχεις προδωθεί....
Αλλά θα ζεις....
Θα μεθάς....
Θα χάνεσαι στο γαλάζιο της θάλασσας...
Θα καρδιοχτυπάς.
Θα τρυγάς μυρωδιές,
θα πετάς στους ουρανούς,
θα πίνεις νερό από τη χούφτα της,
θα ζητάς οιωνούς.
Γιατί είναι μάγισσα και θεά...
Μια ιέρεια που θα σε εξουσιάζει,
στα κτήνη θα σε πετά.
Μια θα αισθάνεσαι και εσύ θεριό,
και μια άγγελος με φτερά σε ταξίδι ονειρικό,
με ανοιχτά πανιά στο άγνωστο ολοταχώς.
Ίσως έχεις καπνίσει ένα τσιγάρο στριφτό,
ίσως έχεις εθιστεί να γκρεμίζεσαι από ένα ολύμπιο βουνό...
Ίσως... Ίσως...
Μην μου πεις ότι κατά βάθος δεν το αποζητείς,
σαν νεαρό αγόρι με το τιμόνι στα χέρια, το πόδι στο γκάζι την αδρεναλίνη να γευτείς.
Άραγε υπάρχει αυτό ή το έχεις ονειρευτεί??!!!
Γιατί η ζωή είναι γκάζι στο τέρμα, χωρίς φώτα και πορεία χωρίς υπολογιστή.
Και εάν λες ότι αυτά είναι φανταστικά,
ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι σε έχουν αποχαυνώσει όλα τα ανιαρά και πεζά...
Καλύτερα να πεθαίνεις με μια γυναίκα στην αγκαλιά...
Ίσως είναι ουτοπικός ο έρωτας αλλά θα ήθελες όλα να ήταν αληθινά.
Σε μια πιάτσα με φώτα νέον το χάδι να απαιτείς ,
αλλά το ξέρεις ότι ο εθισμός του λίγο, στο βυθό του,
αχόρταγα θα σε τραβά να ριχτείς.
Και η οσμή της σάρκας θα σε βυθίζει πιο πολύ,
θα θέλεις και άλλα, στο χειρότερο θα είσαι επιρρεπής.
Και μετά στο καθρέφτη δεν θα χαμογελάς,
θα κοιτάγεσαι βουβά και θα ψάχνεις το φως, αλλά θα βλέπεις αποκαΐδια της φωτιάς της καρδιάς.
Γιατί θα έχει "σβήσει" στο καπνό,
θα είσαι σκοτάδι και θα θέλεις να χωθείς στο πιο μοναχικό εγώ.
Αχόρταγος και εθισμένος,
χαμένος και "γερασμένος".
Και μετά θα σκέφτεσαι τη θάλασσα τη πλατιά.
Γυναίκα με ξέπλεκα μαλλιά στη πλάτη και χρόνο μόνο για εσένα στη δική σου αγκαλιά.
Σαν την θάλασσα τη καθάρια που σε τραντάζει και σε φιλά.
Σαν τη γυναίκα που στην όχθη μέσα από το νερό χάνεται η ματιά.
Ίσως ότι ψάχνεις έχει χαθεί,
απο τη πεζότητα και τη πολλή λογική.
Ίσως, ίσως...
Θέλει η θάλασσα ένα τραγούδι να σου πει...
Σαν τις γοργόνες, σαν τις νηνεμίες,
τις καταστροφές και τις τρικυμίες...
Θέλει μαγεία και στης καρδιάς τις αλχημείες να εθιστείς.
Τι είναι αληθινό??!! Τι φανταστικό??!!
Μέσα σε δύο στίχους δεν μπορώ να σου πω...
Αλλά ξέρω ότι ο νους είναι αχαλίνωτο άλογο που τρέχει γοργά και θα ήθελες η μαγεία και τα αισθήματα να είναι αληθινά.
Και η καρδιά να μπορεί να χτυπά.
Τακ τακ τακ... Μην τα τετραγωνίζουμε τα πράγματα,
ο χρόνος περνά.
"Ας με περιμένει μια Πηνελόπη στο τέρμα μέσα στην υδάτινή της ματιά".
Αυτό εύχεσαι και δεν τολμάς ούτε στα όνειρα να το φανταστείς.
Το παίζεις ορθολογιστής...?!!
Σκληρός??!!
Αγάπη μου παιδί μιας αγάπης αληθινής θα ήθελες να είχες έρθει στο φως, τη ζωή να ρουφήξεις εκείνη τη πρώτη κραυγή...
Ας το παραδεχτείς...
Η ζωή θέλει καθάρια μαγεία και ας το παίζεις ρεαλιστικός.
Σσσσ... Άκου το νερό πως κυλά στα χέρια της...
Θα ήθελες να ήσουν Ποσειδώνας και Θεός πραγματικός...
Σταματίνα Βαθη
Πίνακας : Σέργιος κοκκορης
