Χνώτα Νυχτερινά (της Νάνσυ Μπασδέκη)

 

Τα  σατινένια χνώτα της νυχτός

στα χέρια θα φυλάξεις

με τόλμη 

να χαράξεις πάνω στις παλάμες

ό,τι το στόμα δεν τόλμησε να πει

ό,τι η καρδιά νοστάλγησε τις ώρες 

του παγωμένου θέρους

τα φύλλα της συκής μαράθηκαν

ξεγύμνωμα ακολασίας

με κάπα ανθισμένη  κάλυψες  τη σάρκα

το χα`ι`δολόγημα στιφό

με επίγευση κανέλας

η μελωδία της μέλισσας ηχεί ακόμη

 στο βάζο της γιαγιάς

πράσινα σύννεφα χορεύουν 

μ’ένα πινέλο αργυρό τον άνεμο εξομαλύνεις

ο βάτραχος  της λίμνης μη  ξυπνήσει

στα κρυσταλλένια της νερά να κολυμπήσεις

αμέριμνη 

η λιβελούλα με το βιολί να σε μαγεύει

κι εσύ να πλένεσαι στον βάλτο με τα γιασεμιά

έχει πολύ ομίχλη απόψε

έχεις  πολλά ακόμη να χαράξεις

μες  τις παλάμες σου…

 

Νάνσυ Μπασδέκη                                                

Μοναχικό ταξίδι 2 (της Ιωαννετας Δοκαναρη)

(ένα κορίτσι χωρίς συνοδεία φεύγει απ τον εμπόλεμο τόπο του)

Η ιστορία του δρόμου

Ξεκινάς  το μακρύ σου ταξίδι.
Με πατάς με τα ελαφρά σου πόδια.
Με ακολουθείς.
Σε προσέχω.

Σε βλέπω μόνη και κουρασμένη. 
Περπατάς στο βουνό.
Αν έρθει άνθρωπος χωρίς καρδιά,
θ' ανοίξω στα δυο να μη σε βλάψει.

Σύννεφο, αν χρειαστεί πέτα τη σκάλα σου
για να ανεβεί.

Μηλιά χάρισέ της νόστιμα κόκκινα μήλα 
για να χαρεί η μικρή ταξιδιώτισσα.

Δέντρο κάνε τον κορμό σου κρεβάτι, 
να μπει να κοιμηθεί.

Μουσική του κόσμου,
τύλιξε το λυπημένο κορίτσι.

Κούκλες του θεάτρου,
παίξτε της μια χαρούμενη ιστορία,
για να ανατείλει το φοβισμένο χαμόγελο.

Η μικρή φτάνει στη θάλασσα.

Της σκουπίζω τα δάκρυα.

Η ελπίδα την πιάνει απ' το χέρι.
Μαζί σου θα μαι,
της ψιθυρίζει απαλά στ' αυτί.

Ιωάννετα Δοκαναρη