Άτιτλο (της Τζούλιας Παπα)

 Οι ψυχές δε φυλακίζονται.

Δε χωράνε σε κλουβί. 

Ξέρουν μόνο να πετούν. 

Δε λογαριάζουν αποστάσεις, 

εμπόδια, φραγμούς. 

Δύο φτερά όλη τους η περιουσία.. 

Δυο μεγάλα δυνατά φτερά τις οδηγούν..

Σε κρύο και βροχή, σε ζέστη κι απανεμιά, γοργά διαβαίνουν αναζητώντας 

το άπιαστο,

ψάχνοντας το όνειρο...

Έτσι κι η ψυχή μου δε χωράει σε κλουβί. Φτερουγίζει, πετάει ως εκεί 

που ένα  άπιαστο μακρινό όνειρο 

ζει και βασιλεύει... 

Ως εκεί που ο πρίγκιπας του παραμυθιού περιμένει για να φύγουν μαζί, 

να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο,

να ζήσουν το όνειρο... 

Κι ας είναι για λίγο

Για ένα λεπτό

Για μια στιγμή

Για μια αναπνοή

Ψυχή με ψυχή

Καρδιά με καρδιά

Χέρι με χέρι

Στην αιωνιότητα 

του ενός λεπτού...

Τζούλια Παπα

ΕΠΙΣΤΡΟΦΉ (της Νίκης Κροκίδη)

Πέρασε καιρός από τότε...

Νύχτες ατέλειωτες

ξετυλίγοντας μπροστά μου

το ματωμένο σκηνικό

μιας άδοξης πορείας.

Θέλησα να ξεχάσω

κλείνοντας την πόρτα της ψυχής

σε κάθε καινούργιο ταξιδιώτη του καιρού.

Πάλεψα με το χρόνο

που στάθηκε μετέωρος

στο σημείο εκείνο του χωρισμού.

Πάλεψα με τις θύμησες

πάνω στο κάστρο της καρδιάς

σώμα με σώμα,

όταν έβλεπα τους στρατηλάτες

των αναμνήσεων

κατάλαμπρα ντυμένους

να διαβαίνουν κάτω απ'τις αδύναμες

πολεμίστρες του νου.

Θέλησα να ξεχάσω, μα δεν μπόρεσα.

Υποταγμένος και ταπεινός

με απλωμένα προς την απουσία μπράτσα

παίρνω το δρόμο του γυρισμού,

με μόνη πεθυμιά

να δέσω τ' ακροδάχτυλα

στα χέρια τα δικά σου,

χέρια που κράτησαν τη μοίρα

και των δυο μας.

Στη δύση μιας ανατολής..

Νίκη Κροκίδη