ΠΡΟΣΜΟΝΗ! (της Νέλλης Κουμεντακη)

 

Σούρουπο ανοιξιάτικο
κι αυτή η θυμησή σου, φτερούγισμα
έμοιαζε χελιδονιού χαμόγελο η φωνή σου!
Ήταν εκείνη η αίσθηση
σαν άγγιγμα ανεμώνας, τόσο
απαλό το χάδι της, σαν το φιλί σου
τ' ακριβό που το θυμάμαι ακόμα!
Σούρουπο ανοιξιάτικο
κι αυτή η νοσταλγία, λαχτάρα
είναι της ψυχής της σκέψης συνωμοσία!
 Μέθη είσαι της άνοιξης
του νού είσαι παρουσία, συνομιλούν
οι σκέψεις μας πάντα στην ίδια ευθεία!
Της άνοιξης είσαι όνειρο
του νού μου τρικυμία, νύχτας περιπλάνηση
κι αυτή η αγκαλιά σου απέραντη βραχονησίδα!
Σούρουπο ανοιξιάτικο
κι αυτή η μελαγχολία, παράπονο
είναι της ψυχής το γκρίζο  τ' ουρανού
κι η αδιάκοπη προσμονή κι επιθυμία!

Νέλλη Κουμεντακη

Ήμουνα τόσο αρκετός (του Λευτέρη Ελευθερίου)

 

Ήμουν ένα θησαυροφυλάκιο γεμάτο
από έργα τέχνης αλλά είχες τα μάτια σου κλειστά.
Ήμουν μουσική, μπαλάντα ερωτική
αλλά είχες τα αυτιά σου ερμητικά κλειστά.
Λευκός καμβάς ήταν το σώμα μου–
 η ψυχή μου, που εκλιπαρούσε για τέχνη.
Αλλά ήταν η παλέτα σου λειψή, με λίγα χρώματα μουντά.
Ημουν της Άνοιξης τα χρώματα,
που την ψυχή σου έραιναν και
η καρδιά μου στάλαζε -μες στην καρδιά σου- ανθόνερο, βάλσαμο γλυκό...
Φύλακας Άγγελος, προστάτης στοργικός. Φρουρός κραταιός.
Αλλά το εγώ, δεν ενσωματώθηκε ποτέ στο εμείς...
Εμεινε σαν ίσκιος να κρύβει την αυγή της ευτυχίας.
Το απόλυτο δόσιμο ήμουν.
Ημουνα τόσο αρκετός, που ήσουν ανίκανη να το αντέξεις.

Λευτέρης Ελευθερίου