Έγινε Χειμώνας στην καρδιά της Άνοιξης
και απο μυρωδιές κρίνων και γιασεμί
αποπνικτική γίνεται η ατμόσφαιρα της μελαγχολίας και της θλίψης
Πήρε ο καθ' ένας στο δισάκι του
κομματιασμενα όνειρα και φρουδες υποσχέσεις,
περίτεχνα χτισμένα πάνω σε καλοστημένες θεατρικές σκηνές
Γέμισαν οι νύκτες όνειρα που πωλούνται σε τιμή ευκαιρίας
και ρόδες που τσουλανε ράθυμα φορτωμένες ελπίδα
Άραγε θα ξημερώσει ποτέ;;
Κάποτε Λόγοι Δούρειοι παρενόχλησαν
την οχυρωμένη ησυχία μας
Και μεις καθήσαμε και τους χαζεύαμε
πάνω απ' τον πύργο μας αφ' υψηλού
λέγοντας είτε να τους αφήσουμε να πέσουν χάμω
η να τους αφιερώσουμε στο ξόανο
της συλλημένης μας σοφίας
Στο μεταξύ η Κασσάνδρα έκοβε βόλτες ανήσυχη
γύρω απ' το βωμό μιλώντας μόνη της
την ώρα που τα φίδια έπνιγαν αθόρυβα
μέσα στα συμπλέγματά τους
τη φωνή του συνετού Λαοκόοντα
Γιατί ποτέ δεν είχαμε υπομονή με τους χρησμούς•
Μας άρεσαν περισσότερο τα σημεία
Κι όσο διαφωνούσαμε δε βλέπαμε
ότι οι γνώμες μας κρέμονταν ανάποδα,
σα νυχτερίδες, απ' τα σκαιά φτερά τους
Αυτές ξεκουράζονταν κι εμείς χαλάγαμε δυνάμεις
ώσπου να αρχίσουμε να χορεύουμε
κάτω απ' το δώρο που μας άφησαν οι Δαναοί
Πριν τρεις χιλιάδες χρόνια
Κι ο χρόνος σταμάτησε εκεί
Με τις οθόνες
χάσαμε την ιστορία μας.
Tα γράμματα που σου 'γραφα
και μου 'γραφες
το σκύψιμο πάνω στην κάθε λέξη
- γλυκιά αιχμαλωσία -
ο χρόνος πώς ασήμωνε το νόημα
μες στην αναμονή,
πόσες φορές κρατούσα πάνω στο στήθος
το χαρτί και το φιλούσα,
το έκανα γεύση αρεστή
μυστήριο ν ανιχνεύω τη διάθεση.
Και είχε αξία η κάθε μας φορά
ως την επόμενη
γιατί βαδίζαμε γεμάτοι προσμονή
την ιστορία μας.