Δεν θέλησαν ποτέ να φύγουν από πάνω μου..
Τραβούσανε κλωστές
από τίς ώρες τίς μικρές,
ξεπλέκοντας του δειλινού φιλί,
να ζεσταθούν οι νύχτες.
Κι ο χρόνος,
καλλιτέχνης...
περνούσε με πινέλα,
ευχάριστες αιώρες πάνω μου,
να νανουρίζουνε στο πέρα~δώθε τις στιγμές
Κι εγώ,
ωσάν γαλανόλευκος, καμβάς στα χέρια του•
όλα τα πορφυρά - τών αποχρώσεων -
φορούσα μεσημέρια
που ζωγράφιζε στην σάρκα μου.
Σιωπή στο δωμάτιο.
Μια υγρή δροσιά στο μαξιλάρι.
Τα μάτια βουβά, κάνουν ένα γύρο.
Κανένας πουθενά.
Η σκιά μου κι εγώ.
Η παρέα μου, μέρες τώρα.
Πάντα έλεγα ότι μόνοι ερχόμαστε.
Μόνοι διάγουμε μερόνυχτα
και μόνοι πορευόμαστε προς το τέλος.
Ένοιωσα βαθιά την εικόνα αυτή.
Έσκυβε ο ήλιος.
Κούρνιαζε το φεγγάρι.
Γύρναγαν οι σελίδες στο βιβλίο της ζωής.
Κι εγώ στην άκρη, μετρούσα.
Τη ζεστασιά του κορμιού,
σαν ξύλο στο τζάκι που σιγόκαιγε.
Το ρυθμό της καρδιάς,
σαν καλοκούρδιστο πιάνο.
Τον αέρα μέσα μου.
Φόβος και πόνος.
Φως και σκοτάδι.
Μέρα και βράδυ.
Όλα στο τραπέζι.
Όλα στα άκρα.
Μα είναι κι αυτή η σταγόνα,
που μου θαμπώνει το βλέμμα.
Κι η μεγαλύτερη επιθυμία.
Να ξημερώσει κι ας είναι
ένα πονεμένο πρωινό μοναξιάς.